Trouwdagviering

Op het schermpje van mijn telefoon zie ik dat mijn zoon gebeld heeft. Ik bel hem terug.
“Ja, ik heb je gebeld om je als nog te feliciteren met je trouwdag, gisteren. Heb je het nog een beetje gevierd?”
Ik vertel hem dat Gade en ik de dag samen zijn begonnen met een flink stuk sacherkrischtorte bij de koffie.
“Daar is het zeker dan wel bij gebleven, gezien al de maatregelen?” vraagt hij.
“Ben je gek”, zeg ik. “Ik heb toch niet voor niets achter in de tuin een feesttent laten zetten. Al het bezoek konden we in huis niet kwijt. Wat een aanloop. De meeste kwamen net na negen uur, toen begon het feest pas echt. Toen iedereen er was zijn we in een soort optocht de straat opgegaan en daar werd het pas echt party-time. Thuis hadden we het versierd met feestvlaggetjes bij de Primera gekocht met 19 er op, maar nu lekker naar buiten. Eerst zijn we met ons allen bij de Albert Heijn langs gegaan, lekker de ruiten ingegooid, die waren trouwens nog sterker dan ik had gedacht, maar tegen de bakkeien die we gooiden bleken ze uiteindelijk toch niet bestand. Wij met ons alleen naar binnen. Mooi zooitje gemaakt. Maar het werd helemaal een  dolle boel toen de ME er aankwam. Vanwege ons feestje hadden zij zich in volledig tenue gehuld met helm en gasmaskers, rieten schilden en de lange wapenstok. Was nog een hele klus die te ontwijken. Daar waar dat niet lukte ontstonden mooie blauwe plekken, als of we ons voor het feest geschminkt hadden. Toen we dachten dat het niet leuker kon worden, ons vuurwerk was intussen opgeknald, kwamen ze met het waterkanon aanzetten. Nou dat werd rennen, want zo’n kanonschiet pijnlijker dan een waterwerper. Dit was geen werpen, dat was smijten. Je zult begrijpen dat de stemming er toen goed inzat, maar ook tijd om weer naar huis te gaan. Ik had het ook niet zo begrepen op de honden die luid blaffend van hun aanwezigheid getuigden. Blaffende honden bijten niet zeggen ze, maar ze kunnen  zoveel zeggen. Onderweg nog even een auto op zijn kant gezet, dan brandt die beter. Dat was het dan wel. Jammer dat je moest werken en er niet bij kon zijn, je hebt wat gemist.”
“Ja, ja” ,zegt mijn zoon, “Ik begrijp dat er verder de hele dag niemand is geweest.”
“Klopt,” zeg ik. “We houden ons aan de regels.”