Trouwdag

Wie het archief van roelofs.eu raadpleegt en daar het woord ’trouwdag’ intikt, komt net als ik zojuist deed tot de ontdekking dat ik op deze dag al vaker een stukje schreef met deze titel. Vandaag , 28 januari is inderdaad mijn trouwdag, een van mijn trouwdagen. Precies 15 jaar gelden gaven wij elkaar het jawoord en werd mijn vriendin, een van mijn vriendinnen, Gade. Dat mocht onderhand ook wel want toen hadden we al zo’n 14 jaar iets met elkaar. Rare uitdrukking “iets met elkaar hebben”. Hoe we dat toen noemden? Een relatie en de ander was mijn vriendin, mijn partner en op 28-1-2002 werd zij mijn vrouw en ik haar man. Ik weet nog dat ik in het begin van ons huwelijk er nog aan moest wennen. Van collega werd ik via vriend en partner haar man en mocht ik haar mijn vrouw noemen. Ik vond en vind en het nog heel bezitterig klinken. “Dit is mijn vrouw”. Als een mens van iemand kan zijn dan is hij of zij vooral en op de eerste plaats van zich zelf. Je bent niet van de ander. Je bent op de ander, dat zeggen kinderen. Ik ben op hem. Ik ben op haar. Dat klinkt al beter dan ik ben van hem, ik ben van haar.
Van de andere kant is het natuurlijk ook wel een fijn gevoel van iemand te zijn, niet alleen op de wereld, dat er iemand is die je ook de jouwe mag noemen. Dat lijkt allemaal een beetje tegenstrijdig met elkaar en dat is het ook. Want ik blijf het een wondere zaak vinden dat twee mensen besluiten samen verder te gaan, ja, tegen elkaar te zeggen en daarmee ook, al ben je niet van de ander er toch voor elkaar te zijn. Misschien is dat wel het mooiste voorzetsel in dit verband. Je bent niet van de ander, je bent niet op de ander, maar je bent er voor de ander. Dat is het vieren waard. Al 15 jaar!