Trouwdag

Als ik het uitgebreide archief van dit blog raadpleeg, zie ik niet geheel tot mijn verrassing dat er al een aantal stukjes bestaan met deze titel. Op of rond deze dag memoreerde ik dat op 28 januari 2002 mijn levenspartner Gade werd. We hebben elkaar daar vanochtend mee gefeliciteerd en daarbij zal het met de viering van deze dag voor dit jaar wel gedaan zijn. Veertien jaar is niet echt een jubeljaar, alhoewel elk jaar met Gade het jubelen waard is. Een aantal bronnen leren mij dat een 14-jarige bruiloft ook wel een ivoren bruiloft wordt genoemd. Soms zelfs een loden, maar dat vind ik maar niks. Ik houd het er graag op dat ik vandaag mijn ivoren bruiloft kan vieren. Ik weet niet wie er ooit zo’n lijstje van bruiloftsnamen heeft opgesteld, maar ivoor voor 14 jaar, daar kan ik mij wel in vinden. Mooi glanzend, glad en stralend wit. Wie zou er niet zo getrouwd willen zijn? Als ik dat lijstje nog eens bekijk dan hebben we al heel wat achter de rug. IJzeren, houten, vruchten, blikken en papieren bruiloften hebben we al lang achter ons liggen. We komen van vorig jaar een kanten bruiloft en verheugen ons volgend jaar op een kristallen bruiloft. De adjectieven worden steeds stralender en kostbaarder.
In 2002 stormde het op deze dag. Het woei schuimkoppen op de Waal. Dat konden we goed zien vanuit het restaurant waar we onze bruiloftslunch hadden. Een intiem feestje met getuigen, de moeder van Gade, mijn Ex en de kinderen. Die laatsten  hadden een prachtig lied ingestudeerd met de magnifieke regel: “We zijn zo gelukkig, we zijn zo tevree, we hadden één mammie en nu zijn er twee.” ’s Avonds togen we naar Amsterdam waar Gade toen werkte. Dat was onze huwelijksreis. De volgende dag moest zij weer aan het werk. In het hotel waar we logeerden stonden twee flessen champagne op ons te wachten. In die tijd dronk ik nog alcohol. Nu toost ik met een kopje koffie op onze trouwdag, op veertien mooie jaren en de veertien net zo mooie daarvoor.