Trouwdag

Vannacht om 00.00 uur hebben gade en ik elkaar gefeliciteerd. Negen jaar geleden zijn we getrouwd. Het was toen een huwelijk uit berekening. Fiscaal en pensioentechnisch was het verstandig onze relatie ook officieel vast te leggen. Was er dan geen liefde in het spel? Oh, zeker wel , maar dat was op dat moment al meer dan 14 jaar het geval. Daar was geen huwelijk voor nodig om dat nog eens te bevestigen. Nee, het ging vooral om het formeel regelen van een aantal zaken, die tot dan toe helemaal niet geregeld waren. Want voor de wet waren we niet meer dan elkaars buren. Ik in het bovenhuis, gade in het benedenhuis. Consultatie van bevriende notarissen leerde dat een huwelijk de makkelijkste manier was om een aantal zaken te regelen. Waarom we voor 28-01-2002 kozen? Ik zou het niet weten. Paste waarschijnlijk goed in de rest van de agenda en was een paar dagen voordat Willem-Alexander Maxima de zijne noemde. Het land was bezwangerd van huwelijk, daar kon het onze mooi in mee liften.
Het werd een intiem huwelijk. De verwachting dat de burgemeester zelf of minstens een wethouder ons zou trouwen, hebben we niet waargemaakt. Een aardige collega was ons goed genoeg. Geen poespas.  Vier heel goede vrienden als getuigen, een moeder, een ex en twee kinderen. Dat was ons huwelijksgezelschap. En na het trouwen een voortreffelijke lunch in een voortreffelijk restaurant. Met zo waar een lied gemaakt door mijn zoon en dochter met de onvergetelijke regel daarin: “We zijn zo gelukkig, we zijn zo tevree/ We hadden een mammie en nu zijn er twee!” En we zijn ook nog op huwelijksreis geweest. Naar Amsterdam, waar gade toen werkte. We logeerden in het hotel waar zoonlief als werkstudent nachtportier was en nog steeds weten we niet van wie de derde fles champagne was, die op onze kamer stond te wachten.
De volgende avond reisde ik weer terug naar huis. Gade bleef in Amsterdam, werkafspraak. Toen de trein wegreed, begon het te regenen.