Troosteter

Ik was deze week weer bij mijn diëtiste. En ik was wat aangekomen. Nu heb ik een heel milde diëtiste, ik vind haar zelfs erg aardig, en haar op- en aanmerkingen zijn steeds stimulerend, nimmer bestraffend. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zegt het spreekwoord, maar bij mij werkt de empathische aanpak beter dan de strenge. En het geringe te veel is er al weer af. Ik kom van het lezen van een recept al aan, maar een paar dagen een wat strenger regime ( “Maar wel blijven eten, hoor”, geeft de diëtiste als advies mee) werkt navenant.
Tijdens de sessie proberen we na te gaan wat de reden geweest kan zijn voor de geringe toename van 1,74%. Aanvankelijk ben ik er van overtuigd dat mijn eetpatroon niet zoveel afweek van wat het zou moeten zijn. Maar allengs komen we, of in ieder geval ik, er toch achter dat er sprake is van een aantal kleine slordigheidjes. De dubbele boterhammen zijn weer vervangen daar enkele sneetjes en dat betekent dus dubbel beleg. Fruit is ook te gretig genoten en in de dagen dat Gade weg was waren de maaltijden ook niet zo uitgewogen als anders. En het ochtendsneetje gemberkoek bij de elf uur koffie zijn er twee geworden. Ook nog eentje bij het tweede kopje. Ik heb daar een verklaring voor. Ik troost mij zelf met een lekker hapje, terwijl er eigenlijk niets te troosten valt. Want ik ben niet zielig, heb geen groot verdriet en tja dat het leven niets voorstelt, daar ben ik al jaren van overtuigd en dat maakt zelfs een verfijnd 5-gangen diner niet goed. Dus mij zelf om niets troosten is grote onzin. Maar toch reken ik mijzelf onder de categorie troosteters. En zo een smoes heb om iets extra’s te eten. Het kan toch niet zo zijn dat ik eten gewoon lekker vind! Nee, laat mij maar denken dat ik mij troost, terwijl er niets te troosten valt.
Vanavond logeert Gade in U. Ik troost me met de gedachte dat ik me daarvoor niet hoef te troosten, dat is 0 calorieën.