Treur

Een paar jaar geleden las ik ‘Dorsvloer vol confetti’. Het was de debuutroman van Franca Treur. Een roman die enthousiast werd ontvangen. Het boek over het leven op het gereformeerde plattelandwerd de  Zeeuwse hemel ingeprezen. Ik begreep al dat enthousiasme niet zo. Ik vroeg me af of het geen eendagsvlieg was en vond dat het schromelijk overschat werd. Het boeide me niet, pakte me niet. Misschien omdat ik me maar moeilijk kan identificeren met gereformeerde Zeeuwse meisjes. Kan gebeuren. Niks aan de hand verder.
Een paar maanden na het verschijnen van het boek ga ik in Arnhem naar een literaire avond waar Franca Treur en Jan Siebelink zullen spreken over hun boeken. In het geval van Treur is dat er maar eentje, in het geval van Siebelink vooral over ‘Knielen op een bed violen. Zij zijn op een avond samengebracht omdat het geloof een nadrukkelijke rol in boeken speelt.
Na afloop van hun praatjes praat ik nog wat na met Jan Siebelink, die ik jaren eerder heb geïnterviewd bij het verschijnen van dat boek. Ik vertel hem wat ik vond van het boek van Treur en van haar inbreng op die avond. Die vond ik niet sprankelend, noch bevlogen. Ik vond dat ze weinig te zeggen had. Jan Siebelink spreekt mij niet tegen en vat zijn mening naar mij samen met: “Och Jan, het is nog maar een meisje.” Dat kun je uitleggen als de hautaine opvatting van een gearriveerde schrijver, maar misschien is het ook wel een scherpe diagnose. Het is in mijn ogen een mix van allebei.
Franca Treur heeft weer een boek geschreven. Haar tweede. Ik heb het nog niet gelezen, dus ik heb nauwelijks recht van spreken. Wat ik wel las, is een vernietigende recensie in de NRC. Als ik de schrijver was, zou ik van zo’n recensie niet blij worden. Haar uitgever waarschijnlijk evenmin. Ook op de radio wordt haar boek besproken. Ook hier geen toejuichingen.
Vanochtend was ze zelf te gast in een radioprogramma. De warrigheid is troef.  Of ik ‘De Woongroep’ ga lezen? Ik voel me nog niet echt uitgenodigd.