Tred

Waar is de ferme tred gebleven, waar de wandelpas? Er was ooit een tijd, bijna onvoorstelbaar nu, dat ik zelfs dacht de Vierdaagse mee te kunnen lopen. Dat was in mijn militaire diensttijd. Ik oefende samen met mijn dienstplichtige maten ijverig, maar tot de Vierdaagse kwam ik nooit. Een stevige bloedblaar onder de bal van mijn voet verhinderde dat. Eigenlijk had dat toen al 50 jaar geleden een teken moeten zijn dat lopen en ik op de lange duur niet zo veel met elkaar hadden. Niet helemaal waar, want ik heb veel gewandeld. Aanvankelijk met de kinderen met de talrijke wandelmarsen. Nijmegen is niet voor niets wandelstad en later heb ik, daartoe aangespoord door Gade, menig wandeling gemaakt, de bergen in. In Frankrijk, in Italië. En samen met vrienden wandelweekenden in eigen land, waarbij de eerlijkheid mij gebied te zeggen dat ik soms een stukje van het traject afstak of mij bij een rustplaats liet ophalen.
En nu, nu beweeg ik mijn in schuifelpas door de stad.Het lijkt of het ene been niet voor het andere wil en de grote bilspier te kort is geworden om een redelijke stap te maken. Ik loop als de oude man die ik inmiddels geworden ben. Hijgend en puffend, het hart is ook niet meer wat het geweest is, kom ik bij de bushalte aan. Op het smalle bankje onder de abri zit al een mevrouw te wachten en voor we het weten zitten we al in de competitie wie de meeste kwaaltjes heeft. Zij heeft een stent meer dan ik, een kunst knie en nog wat ongerief. Ik zet nog wat van mijn kwalen in en we komen uit op een onbeslist. Er schuift nog een slecht lopende mevrouw op het bankje aan, maar zij is te laat om mee te doen met ons wedstrijdje. De bus komt er aan. Ik laat de dames voorgaan bij het instappen. “Goh meneer, zoveel beleefdheid kom je tegenwoordig maar weinig meer tegen.”
Waar mijn kwieke tred noch mijn ferme tred is gebleven, ik zou het niet weten. Maar mijn hoffelijkheid koester ik als nooit te voren. Maakt meer indruk dan mijn lopen.