Traktatie

Dat was dan laatste keer. De afgelopen weken was ik op maandag- en donderdagmiddag in het CWZ te vinden om iets te doen aan mijn conditie. Ruim drie kwartier ging ik in de weer met de apparaten die been-, arm- en weet ik niet wat voor spieren nog meer weer wat zouden moeten versterken. Ik weet niet of het veel geholpen heeft, al moet ik wel zeggen dat vanmiddag de oefeningen mij gemakkelijker af leken te gaan dan in de eerdere  weken. Maar dat kan ook zijn omdat ik wist dat het de laatste keer was. Want laat ik eerlijk zijn. Ik deed weliswaar braaf mijn oefeningen, maar om nu te zeggen dat ik uitkeek naar deze middagsessies is wat bezijden de waarheid. Het was omdat ook overal hoor dat bewegen zo goed voor mij zou zijn, heb ik mij gewillig over gegeven aan dit mijzelf opgelegde regime. Maar een groot fitnessliefhebber zal ik wel nooit worden en buikspieren als een strak six-pack, ik droom er niet eens van en ambieer ze dan ook net echt.
Vandaag dus mijn laatste bijeenkomst. Met mij zwaait nog iemand af. Hij vraagt me of ik ter gelegenheid van het afscheid ook iets lekkers voor de groep heb meegebracht, voor bij de koffie, die na afloop van het  fitnessen samen gedronken wordt. Ik moet hem teleurstellen. Ik was nu ook weer niet zo aan de groep gehecht dat ik vond dat mijn afscheid verzacht zou moeten worden met een troostende lekkernij. Hij kijkt mij onbegrijpend aan en stelt voor om te zeggen dat de traktatie van ons  allebei komt. Ik maak duidelijk dat dat nergens voor nodig is. Hij trakteert, ik niet, dat moge duidelijk zijn. Laat hem de eer.
Hij heeft cakejes bij zich in twee smaken, chocolade en vanille. Ik spoel een droog cakeje weg met de automatencappuccino en mompel dat het lekker is. Ik ben netjes opgevoed en niet vergeten dat je voor een welgemeende traktatie moet bedanken. Hoe dan ook.
Ik schud handen en over en weer wensen we elkaar beterschap. Maar of die wens uitkomt?