Traditie

“We moeten hem toch maar in ere houden, deze traditie.” Met deze woorden neemt mijn oude neef, 84 inmiddels, afscheid als ik hem afzet bij zijn boerderijtje dat allang geen boerderij meer is. Hij is er geboren. Toen ik er als kind op bezoek kwam bij mijn oom en tante, toen hielden ze nog een varken in een afgeschot stuk van de deel. Maar het varken moest plaats maken voor een extra kamer, bedoeld voor de introuwende zoon. Maar dat bleek allemaal toch niet nodig. Het huwelijk werd op het laatste moment afgeblazen en verder werd daar niet meer over gesproken. De kamer bleef tot op de dag van vandaag leeg staan, decor van een nooit verteld verhaal.
Jarenlang was op paaszaterdag het boerderijtje de eindbestemming van een wandeling die ik met wat mannelijke familieleden vanuit de stad N naar de buurtschap V maakten. Vijf kilometer heen, vijf kilometer terug. In 1963 voor het eerst, 55 jaar geleden. Tot voor een paar jaar werd er gewandeld, maar toen dat niet meer ging, haalde ik mijn neef met de auto op, samen met mijn zoon en soms een neef en achterneef erbij. En dan, in plaats van een wandeling reden wij naar een etablissement aan de Waaldijk en aten daar een pannenkoek. Een schamele voortzetting van een eens zo levendige traditie. Ook vandaag heb ik mijn oude neef weer opgehaald. Ik besef dat ik de laatste  55 jaar op deze dag altijd mijn neef heb ontmoet. De geruststellende saaiheid van een geregeld bestaan. Mijn zoon komt naar het restaurant. We bestellen ieder onze eigen pannenkoek. Smaken verschillen. Spek voor de neef, ham-kaas voor mij, de keuze van zoon is mij ontschoten. Het gesprek dat al jaren duurt, wordt voortgezet. Oude verhalen herhaald. We hoeven niet eens te luisteren om te weten wat we zeggen. Zoon vertrekt. We rekenen af. Ik breng de oude neef terug naar zijn boerderijtje, waar hij nu al jaren alleen woont. De stad rukt op en maakt hem buur van velen. Nu nog is het leeg om zijn huisje, maar de piketpaaltjes voor een nieuwe wijk zijn geslagen.
“Dat doen we zeker, neef . Tot volgend jaar“, beantwoord ik zijn afscheidsgroet.