Traag

“Ach, traag”, zegt de schildpad tegen de slak, “Wat is traag. Het is maar hoe je het bekijkt.” En maakt zich als een haas uit de voeten terwijl hij denkt een schildpad zo snel als een haas, dat is raar.
Midden in de nacht, ik moest even op, schoten mij bovenstaande zinnetjes te binnen. Meer nog was het zo dat die regels al heel lang ergens in mij opgeslagen lagen en en er nu, midden in de nacht opeens uitgefloept kwamen. Ogenschijnlijk zonder reden. Het leek hen waarschijnlijk tijd om ontdekt te worden.
Er schieten mij in de nacht vaker flarden van zinnen te binnen. Zinnen die ik zelf niet lijk te verzinnen, maar ergens vandaan komen, daar waar verhalen liggen te wachten tot ze verteld worden. In 99 van de honderd gevallen is bij het opstaan mij de tekst ontschoten. Is er alleen de vage herinnering dat er die nacht een mooie zin, soms zelfs een alinea is geweest. Maar de woorden zijn verdwenen, opgelost, waarschijnlijk terug naar daar waar de verhalen liggen te wachten. Misschien dat ze ooit weer tot leven komen, gezegd worden, geschreven.
Ik heb een vermoeden waarom de gecursiveerde zinnen uit het begin van dit stukje zich vannacht meldden. Ze vertelden, zoals alle verhalen die ik vertel, mijn eigen verhaal. Je kunt geen verhalen vertellen die op de een of andere manier niet met jezelf van doen hebben. Jij bent altijd onderdeel van het verhaal, soms heel direct, ben je de ik-figuur. Dan weer ben je als een peetvader, een aardige oom die uit de verte een band heeft met het verhaal dat verteld wordt. Op de achtergrond ziet hij toe dat de woorden op de juiste plaats komen te staan. Altijd heb je hoe dan ook onlosmakelijk van doen met het verhaal dat je vertelt.
Mijn bestaan gaat wat trager dan voorheen. Ik schuifel (op mijn nieuwe pantoffels) door het leven. Mijn hoofd denkt nog dat ik een haas ben. Mijn lijf weet een schildpad te zijn. Dan komt er midden in de nacht een zinnetje; hij denkt een schildpad zo snel als een haas, dat is raar.