Tourkoorts

Er zou tourkoorts heersen. Althans dat is iets wat de radio en tv mij willen doen geloven. Het hele land, let wel het hele land, zou in de ban zijn van de Tour de France. De reden: twee Nederlanders fietsen vooraan mee. Jarenlang leek Mart Smeets de enige die zwaar geïnfecteerd was. Hij kon niet lyrische genoeg zijn over de prestaties van ene Lance Armstrong. De Tour, dat was het echte leven. Metaforen waren er haast te weinig om de heroïek, het drama, het afzien te beschrijven. En dat er even geen Nederlanders niet zo hard reden als de rest? Ach, wat zou het. De belangrijkste etappe was toch de avondetappe. Ik liet dat allemaal gelaten aan mij voorbijgaan. Zelfs nu er weer tourkoorts zou heersen, lijk ik er immuun voor. Aan het eind van de middag zet ik geregeld de tv aan, maar het grootste gedeelte van de wedstrijd gaat aan mij voorbij. In het begin zie ik een kopgroep op een paar minuten voorsprong met nog een kilometer of 50 te gaan. Als ik wakker wordt zie ik een aantal renners in de massasprint omkukelen. De touruitzendingen zijn voor mij een uitstekend slaapmiddel, zelfs nu Bouke Mollema derde staat (en de Alpen moeten nog komen!).
Ik doe ook al jaren niet meer mee aan tourtoto’s. Mijn actieve kennis van het wielrennen hield een beetje op toen Claude Criqueillon de Waalse Pijl won. In die tijd volgde ik het nog wat. En heel vroeger ook, in de tijd van Jan Cottaar, die was er nog ver voor Theo Koomen. Samen met mijn vriendje knipte ik dan van sigarettendoosjes, die waren toen nog van karton, kaartjes. Vier uit een doosje. Op die kaartjes schreven wij de namen van de deelnemende renners en elke dag speelden wij een etappe door de kaartjes met onze vingers door de lange gang van zijn huis te schieten. Was er een bergetappe dan moesten ze ook over de drempel de keuken in en een tijdrit was een knip per renner. In een schriftje hielden wij de stand bij. Wij reden zo onze eigen tour. Zou nu niet meer kunnen, want kartonnen sigarettendoosjes, kom er nog maar eens om.