Touché

Ik schuif aan aan de ontbijttafel. Gade overreikt mij de krant van vandaag: “Hier, echt een stukje voor jou.” Zij heeft het blad opengevouwen op pagina 2 en wijst op de column van Sylvain Ephimenco. Ik heb meestal niet zo veel op met zijn bijdrage. Ik vind hem nog al stellig, te stellig. Veel mening, weinig nuance. Hoort waarschijnlijk bij zijn stijl, die niet de mijne is. Hij ergert meer dan dat hij prikkelt. Hoe anders is het vandaag. Hij schrijft over het weerzinwekkende gedoe in de RK-kerk, dat hij vergelijkt met stank uitwasemend badwater. Waar misbruik lijkt te worden toegedekt en vergoelijkt. Verwerpelijk! Ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik citeer hem letterlijk als hij vervolgt: “Ik ben niet van plan om mijn eigen jeugdbelevenissen in dit stinkende badwater te laten verzuipen en in de goot te gieten: ik heb binnen die kerk de mooiste en gelukkigste momenten van mijn prille leven gekend.” En dan schetst hij een warme jeugd met dierbare herinneringen binnen dat soms zo ergerlijk uit de bocht vliegende instituut, met op parochieel niveau heel veel toewijding, geduld en liefde. Dat is ook de kerk. Misschien dan wel niet met een hoofdletter, maar met een kleine letter. Waar je zoekend kunt tasten naar antwoorden op grote vragen rond het geloof  in (citaat) “een God die niet bestaat“.
Ook ik denk met heel veel warmte terug aan mijn actieve tijd binnen de kerk. De inspirerende bijeenkomsten en gesprekken met bisschoppen, priesters en zoekende gelovigen. Een kerk waar vragen gesteld konden worden die zelden met zekerheden werden beantwoord.Waar gemeenschap een werkwoord was, totdat er die bisschop kwam die vond dat ik in zijn kerk niets te zoeken had, terwijl ik er toch zo veel hoopte te vinden. De kerk waar even ramen en deuren leken open te gaan. Maar de frisse wind die ik verwachtte werd een kille wind die door de inmiddels weer gesloten luiken floot.
Sinds kort lijk ik weer een plek gevonden te hebben waar vragen gesteld mogen worden, maar waar ook gevierd wordt in de naam van. Waar geloven geen zeker weten is, maar waar je in stamelende woorden samen het onzegbare probeert te benoemen.
Ik lees Ephimenco, leg de krant terzijde, tranen in mijn ogen.