Tonijnsalade

Even leek het of de familie voor mij op bezoek was gekomen. Ze waren er allemaal. Mijn zoon en mijn dochter met aanhang en verder mijn zwager met zijn vrouw, mijn schoonzussen met partner. Welgeteld waren we met ons twaalven of daaromtrent. Maar de familie was niet uitsluitend voor mij gekomen. Zij waren naar mij gekomen om na de koffie naar het graf van Els te gaan. Els die vandaag op de dag af twee  jaar geleden in alle rust was gestorven. Het was goed haar familie, die in al die jaren ook de mijne was geworden weer eens samen te zien. En zo werden twee vliegen in een klap geslagen. Toen iedereen er was ben ik ook de tuin in gereden. Op dat moment leek het of iedereen er voor mij was. Mij werd verzekerd dat zij het fijn vonden mij nog te zien. Het omgekeerde was zeker waar. En sommigen vonden het minstens zo leuk om mijn traplift in vol bedrijf te zien.
Mooi is het op dat soort momenten te constateren dat het leven gewoon op diverse sporen verder gaat. Er kunnen weer grappen gemaakt worden over dat superieure vervoermiddel en op het zelfde moment geniet ik van hun aanwezigheid, dat ze er zijn. Bij mij, voor mij. Als zij vertrekken naar de begraafplaats waar Els letterlijk ter aarde is besteld, blijf ik thuis, maar niet alleen. Mijn wereld is fysiek wat klein geworden, maar blijft oneindig groot. In gedachte loop ik met het gezelschap mee. Ik beleef weer hoe wij twee jaar geleden daar liepen. Een stoet, slingerend door het begraafpark  die eigenlijk nooit afscheid van haar genomen heeft, zo dicht bleef zij bij ons, bleef zij bij mij. Vol overgave, een voorbeeld.
De familie gaat op weg naar het graf. Nee geen adieu, beter een tot ziens. Straks zullen zij samen lunchen. Ik geniet nu al van de tonijnsalade. Het leven gaat zijn eigen gangetjes.