Tomatensoep

Ik moet mijn nieren ontzien. En mijn hart. Dat is op zich goed te doen, zeker als ik dat wat ik eet een beetje in de gaten houdt. Gelukkig is er Gade die nauwgezet waakt over wat ik binnen krijg en beter dan ik heeft geluisterd naar de raadgevingen die ik van de diëtiste meekreeg. Niet te veel van het ene, niet te weinig van het andere. Ik herinner mij nog wat mijn nefroloog mij een paar weken geleden vertelde of liever meedeelde. Ik moest er maar van uitgaan dat alles wat lekker was eigenlijk verboden was. Nu is Gade niet alleen van de controle, maar ook weet zij van dat wat ik dan wel mag hebben toch zeer smakelijke maaltijden te bereiden.
Tomaten staan op het lijstje met verboden artikelen. Als ik mij wel herinner zit daar te veel kalium in en dat is ook weer niet al te best voor mijn  fragiele nieren. Nu is er overigens weinig goed voor mijn nieren. Het is een voortdurende strijd tussen mijn hart en mijn nieren. Dat wat goed is voor het ene orgaan is slecht voor het ander en omgekeerd. Het blijft zoeken naar een wankel maar aanvaardbaar evenwicht.
Ik ben een groot liefhebber van tomatensoep. Als ik ergens at waar tomatensoep op het menu stond was dat een zekere keuze. Maar dat is nu een verboden  vrucht geworden. Maar vandaag tegen het middaguur heb ik een ongelooflijk trek in tomatensoep. Dat vertel ik Gade. Dat ik zin heb in een goede kop soep, zoals ze die serveren in het eetcafeetje schuin bij ons tegenover. “Eigenlijk hebben we nog niet gevierd dat je weer thuis bent”, reageert Gade en we gaan naar het cafeetje. Kon ik twee weken geleden nauwelijks de straat oversteken, zo liet mijn lijf mij in de steek, nu wandel ik zonder uitbundig gehijg of pijn op de borst naar de overkant. De serveerster begroet mij met een warme knuffel “Fijn dat je er weer bent!” Fijn om er weer te zijn. Gade en ik genieten van onze soep. Zal wel een tijdje duren voordat ik die weer proef.