Toeval

Ik bedenk mij dat ik lang niets meer van A heb gehoord. Nu is het zo dat ik wat oude vriendschappen toch mateloos aan het verwaarlozen ben, dus dat zal ook wel de reden zijn dat ik al een tijdje geen afspraak heb gemaakt met A. Ach ja, zo gebeurt dat nu eenmaal in en mensenleven, maar ik weet ook dat dat geen excuus is. Als ik het eerlijk zou moeten toegeven dan is het ook gewoon luiheid dat ik mij er steeds minder toe zet dan bij deze of gene op bezoek te gaan, een kop koffie te drinken en even bij te praten.
Ik besluit A te bellen om te horen hoe het met haar gaat en wie weet een afspraak te maken. Ik pak de telefoon en zie dat Gade heeft gebeld. Zij is op pad met een vriendin. Zij houdt die contacten wel warm. Eerst Gade maar even terugbellen. Zij neemt niet op, ik spreek haar antwoordapparaat in. Terwijl ik dat doe zie ik dat ik gebeld word door A die ik van plan was te bellen. Ik heb net een nieuw mobieltje, heb nog niet de fijne kneepjes van dat apparaat door en ook geen flauw benul hoe ik nu dat inkomende gesprek kan beantwoorden. A komt te staan in het lijstje met gemiste oproepen. Ik bel haar en vertel dat het geen toeval kan zijn dat zij mij belde op het moment dat ik haar wilde bellen.”Dus je denkt nog wel eens aan me?”, antwoordt ze. Ontkennen heeft geen enkele zin en ik heb geen enkel zin in een ontkenning. A is in de buurt en het is lunchtijd. De afspraak is zo gemaakt en over een kwartiertje treffen we elkaar bij koffie, kaas- en currrykroketten. We hebben allebei elkaar weer genoeg te vertellen. A heeft binnenkort in nieuwe baan en dan minder eigen tijd. “Eind volgende week dan nog maar een afspraakje?” Dat gaat gemaakt worden.