Toets

Als ik denk dat mijn ‘les’ begint, blijkt dat er eerst nog een toets besproken moet worden met de klas. Voor de tweede keer deze week mag ik voor een groep eerste jaars van de opleiding maatschappelijk zorg als proefdier fungeren. Ik zal de klas straks gaan vertellen hoe het voor mij voelt om tot de oudere generatie gerekend te worden, hoe ik dat beleef. En ik zal reageren op hun vragen en opmerkingen. Maar eerst is er de toetsbespreking. De docent vraagt of ik daarbij wil zijn. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst bij een toetsbespreking ben geweest. Zal wel in mijn eigen akademietijd zijn geweest, 50 jaar geleden. Nu wordt niet alleen de toets besproken, maar horen ze ook het punt dat ze verdiend hebben. Via een ingewikkelde rekenmethode wordt het punt vastgesteld. Voor een eerdere praktijkopdracht konden ze 30 punten verdienen. Voor de toets staat maximaal 70 punten.Die twee punten worden bij elkaar opgeteld en door 10 gedeeld en dat levert dan het eindpunt op voor deze toetsopdracht.Ik zit keurig in de bank op de laatste  rij en volg het proces. De toets wordt doorgenomen. Een mengeling van meerkeuzevragen en open vragen.  Van wat is artrose en noem drie kenmerken van dementie tot wat is het verschil tussen een verpleeg- en een verzorgingshuis. Mijn buurvrouw haalt een (28+46):10=7,4. Zij straalt tevredenheid uit.
Dan is het mijn beurt. De tafeltjes gaan aan de kant, stoelen in een grote kring. Ik word verwachtingsvol aangekeken en begin mijn verhaal over wie en wat ik ben. Over het verschil tussen lichaam en geest en over ambitie en schaamte. Over wat was, is en komt. Over ziek zijn en nooit meer beter worden. Over dood gaan en dood zijn. Over kinderen en carrière. Vragen die pas gesteld worden als ze de vinger hebben opgestoken. Voor een enkeling is een haaltje in een panty boeiender dan wat ik te vertellen heb. Het stoort me niet. Het is voor mij weer een gouden uurtje. Veel leerlingen komen me nog even bedanken. Ik bedank hen. “Het was mooi,meneer.” “Vond ik ook.”