Toekomst

Gade en ik zijn door de buurvrouwen uitgenodigd voor een copieus etentje in een aardig restaurant in een aanpalend dorp. Waarom we uitgenodigd zijn weten we niet precies meer. Waarschijnlijk hebben we iets goeds gedaan en worden daar op deze uiterst aangename wijze voor bedankt. Eigenlijk is elke aanleiding goed genoeg om samen genoeglijk te gaan eten. Het etentje, zeg maar gerust diner want er is wijn bij, wordt gelardeerd met plezierige kout en gesprekken die nergens en toch over alles gaan. Zo hoort dat op zo’n avond. Het wijnarrangement laat ik aan mij voorbij gaan. Al een paar jaar drink ik geen druppel alcohol meer en ben dus automatisch de BOB. Ik troost me met het opsnuiven van de geur van de diverse wijnen. Het loopt tegen het eind van de maaltijd. Onontkoombaar komt mijn blog ter sprake. Iets dat je al meer dan een halfjaar elke dag doet, wordt een onderdeel van je zelf en je omgeving heeft daar weet van. Buurvrouw vraagt zich af waarom er zoveel herinnering in mijn dagelijkse blogs zit. Zo op het verleden gefocust. Ik ben me daar niet zo van bewust. Althans het is geen bewuste keuze. Schrijven over daagse dingen roept associaties op. Vaak herinneringen. En ik herinner mij vooral wat geweest is. Kon ik mij de toekomst herinneren dan was ik een visionair schrijver die Utopia opnieuw ontdekte of 2084 nu kon voorspellen. Schrijven is ook een gevecht met de tijd, zelfs een dagelijks blog van rond de 300 woorden. Dat maakt dat wat vroeger was wel degelijk ook nu is omdat ik het mij vandaag herinner en weer tot leven wek. Ik laat vandaag en toen over elkaar heen vallen, elkaar versterken en bevestigen. Maar leef ik daardoor in het verleden? Leid ik een in nostalgie gedrenkt bestaan? Gekscherend merk  ik geregeld op:  “Mijn toekomst ligt in het verleden”. En ja, ik ben ook veel met de dood bezig. Maar als dat geen toekomstgericht bezig zijn is, want zover is het nu nog niet.
Het dessert is verrukkelijk, net als de hele maaltijd trouwens, zowel qua eten als qua gezelschap.