Tijdsbesef

Ik leidt samen met Gade een genoeglijk leven. We hebben zo onze eigen besognes, waarin we ons eigen tempo bepalen. Ik heb het wel eens zo omschreven dat we gezamenlijk ons eigen leven leiden. We trekken van tijd tot tijd ons eigen spoor, maar vaker nog staan de wissels zo dat we samen optrekken, met ongeveer de zelfde snelheid. Een vertrouwdheid na bijna dertig jaar samen zijn. Dan genieten we samen van een weekendje Den Haag, een paar weken in een Frans buitenhuisje of zo maar een avondje op de bank voor de tv. Heerlijk om zo op het zelfde spoor te zitten en als dat treintje eenmaal rijdt is het puur genieten.
Maar er moet mij toch ook iets van het hart. Het klinkt nu wel erg idyllisch en als we eenmaal samen op weg zijn is er ook niets aan de hand, maar er is toch iets waar Gade en ik zeer in verschillen en dat is in de startsnelheid. Ik hou er van op tijd te zijn, ruim op tijd zelfs. Misschien wel te ruim op tijd, wat dan in veel gevallen weer leidt tot extra lang wachten op een tochtig perron tot de trein vertrekt of in een schouwburgfoyer voor de voorstelling aanvangt. Gade is iemand van nog net op tijd. Ik kan daar slecht tegen en waardeer het dan ook zeer in haar dat zij zich voegt naar mijn meestal te vroege vertrektijden. Neem nou vanochtend. We gaan naar ons wekelijks zwemuurtje. De oefeningen beginnen om kwart voor tien. We vertrekken voor mijn gevoel zeker vijf minuten te laat. Voor Gade nog ruim op tijd. Zij maant me ook niet zo haastig te zijn. Ik weet dat ze eigenlijk gelijk heeft, maar dat neemt bij mij niet het gevoel weg dat ik het idee heb dat we maar nauwelijks op tijd zijn. We kleden ons om en begeven ons te water. Bijna tien minuten voor de oefeningen beginnen. Gade zwemt naar me toe en grimlacht: “Zie je hoeveel we te vroeg zijn?” Ik haal mijn wenkbrauwen op, zwem de andere kant op en weet dat ze gelijk heeft. Maar toch vond ik dat we vijf minuten te laat vertrokken waren.