Thuiskomst-2

We zijn niet meer in Drenthe. Weer thuis, terug uit Dwingeloo, waar we ons inmiddels ook zeer thuis voelen. Vanochtend in alle rust gepakt, waarbij Gade opmerkt dat je voor vijf dagen in Nederland net zoveel mee neemt als voor drie weken in een ver buitenland. In een koesteren zonnetje drinken we samen met Neef onze ochtendkoffie. Zijn vrouw is al naar haar werk. The show must go on.
De tuin van het huisje van Neef en vrouw wordt met de benaming ’tuin’ veel te kort gedaan. Het is meer een park, dat langzaam overgaat in een bos. Zelden zag ik een straatnaam beter passen bij de straat zelf: Bosrand. Zijn park ziet er nu zelfs een beetje uit als een mini-camping. Neef en vrouw hebben vannacht afgezien van hun eigen bed, maar gelogeerd in de tent die zij in hun ‘park’ hebben opgezet. Wij mochten hun slaapkamer nog een nachtje de onze noemen. Dat is nog een Drentse gastvrijheid! Maar je mag het net zo goed Friese gastvrijheid noemen, Neefs vrouw is Fries. Of zelfs Nijmeegse gastvrijheid, de geboorteplaats van Neef. Maar dat laatste lijkt wat overdreven, want Neefs band met Nijmegen is vergeleken met die van mij flinterdun geworden. Zo verschillen we over veel dingen van mening, maar het zijn altijd mooie gesprekken die ik daar met Neef over voer. Gesprekken waarin we elkaar niet proberen te overtuigen. Hopeloze zaak, maar luisteren naar elkaar, naar wat we werkelijk te zeggen hebben. Ik wens iedereen zo’n neef toe.
In Drenthe was de ochtendtemperatuur aangenaam. Goed toeven in de schaduw van een reusachtige boom.Hoe zuidelijker we komen, hoe warmer het wordt. De warmte slaat ongenadig toe. Een grote loomheid overvalt me. Dit is geen weer voor mij. Te heet, te droog, daar houdt mijn lijf niet van en ik ook niet.
Harrie, onze poes, begroet ons uitbundig. Hij heeft geen kopjes genoeg om ons duidelijk te maken hoe blij hij is dat hij ons weer ziet. En wat is hij klein vergeleken met Gijs, de oppaskat van de afgelopen dagen. Gade pakt de koffers uit de auto. Ik sluit mijn laptop weer aan. We zijn weer thuis.