Thuis

Ik ben weer thuis. Wij zijn weer thuis. Friesland ligt weer achter ons en wordt geschiedenis. Op de terugweg geschiedde nog het een en ander rond mijn derde antibioticakuur. De details zal ik u besparen, maar het was even een vraag welke ik nu wel en welke ik niet zou kunnen verdragen. Mogelijk dat deze kuur wel aanslaat.
Thuiskomen was deze keer anders dan anders. Want het was niet zo dat ik het huis kon binnenstormen en mij lichtvoetig van het ene naar het andere vertrek begaf. Ik schuifelde achter mijn looprekje naar binnen. De kat Thomas beschouwde mij als een vreemde zesvoeter en keurde mij verder geen blik waardig, laat staan dat hij dichtbij genoeg kwam om even geaaid te worden.
Ik installeerde mij voor de tv en zag daar Nederland een zilveren medaille halen op het verspringen. Even hoopte ik nog dat ik daar ook zou slapen en dat Gade daar weer mijn kermisbed zou inrichten. Niets daarvan. Gade vond dat ik weer gewoon boven in echtelijke bed kon slapen. Zij had zelfs een methode ontwikkeld waardoor ik gemakkelijk, volgens haar, de trap op zou kunnen klauteren. Ik heb er een hard hoofd in. Maar de op bezoek zijnde overbuurvrouw valt Gade uitbundig bij. Ik moet dat makkelijk kunnen en als het niet makkelijk gaat is het een mooie oefening om de conditie weer een beetje op te vijzelen.
Tegen de tijd dat het echt bedtijd is, waag ik mij toch maar aan de expeditie naar boven. En zie de methode Gade, met een eigen persoonlijke aanpassing, lukt wonderwel. Ik ben boven. Voor het eerst sinds weken ben ik op de eerste verdieping van ons huis. Voor het eerst sinds weken slaap ik in mijn eigen bed, het bed dat ik deel met Gade. Ik nestel mij behaaglijk in dit zo vertrouwde bed, kijk haar aan. Ja, ik ben weer thuis.
De volgende ochtend lukt het mij zelfs, mij iets forcerend, lopend de trap af te gaan. Wordt het dan toch echt een beetje beter?