De vakantie zit er op. Weer thuis. In de afgelopen dagen tal van blogonderwerpen aan mij voorbij laten gaan. Dus niets geschreven over de dood van Osama in Laden, niet stil gestaan bij de sterfdagen van mijn moeder en mijn broer, niet bericht dat ik in Valencia gedineerd heb op twee tafeltjes afstand van Ivo Niehe. Ook de wedstrijd Barcelona-Real laat ik aan mij voorbij gaan en sta vandaag ook niet stil bij de dodenherdenking. Om de overgang niet al te groot te maken hieronder de tekstjes die ik nog in Denia schreef. Denia-4 dus. Morgen pak ik gewoon de draad weer op. Wat een bevrijding…
Denia-4
Vrijdag, 29-4-11, 22.23 uur.
Soms vallen werkelijkheden op een vreemde wijze over elkaar heen. In ons Spaanse onderkomen kunnen we de Nederlandse zenders zien. Op zich al vreemd, om in deze omgeving het Nederlandse nieuws te volgen of de bruiloft van Kate en William te zien. Nog vreemder wordt het als ik naar het programma “Dokters aan de Costa” kijk. Het gaat over Nederlandse artsen en para-medici die zich hier aan de diverse costa’s hebben gevestigd en hopelijk geriatrisch gespecialiseerd zijn. En via een Nederlandse omweg zie ik dus hoe het hier aan de Costa toegaat. Ik zie de plaats waar we gisteren waren. En dan lijkt het of de Costa pas bestaat omdat ik het op de tv gezien heb. Het lijkt een beetje op dat oude boek van Jerzy Kozinski, Being There, waarin de hoofdpersoon alleen leeft bij wat hij op tv gezien heeft. Zo herinner ik mij dat boek tenminste. Maar misschien vul ik nu de werkelijkheid wel weer te literair in. Vraag is wat beter is: de werkelijkheid door de tv te laten bepalen of door de literatuur.
De werkelijkheid kreeg vanochtend nog een extra dimensie toen ik vanaf een pleintje hier in Denia skypte met mijn nicht in de Dordogne. Vroeger verzamelde je muntjes of kocht je een telefoonkaart en zocht een telefooncel voor een onontkoombaar en noodzakelijk gesprek. En nu zit via mijn mini-laptop mijn nicht aan mijn terrastafeltje in Spanje. De wereld wordt wel heel erg klein.