Thomas Oscar Maria

Vandaag precies drie jaar geleden is onze kat Thomas Oscar Maria gestorven. Niet uit zich zelf, omdat het zijn tijd was. Nee, we hebben hem ‘over de drempel geholpen’ of in nog fraaiere bewoordingen maskeren wij de door ons gearrangeerde kattenmoord met dat we hem ‘hebben laten inslapen’. Wel een heel diepe slaap waaruit het beestje nooit meer wakker is geworden. Het beste voor het eigenlijke doodzieke dier, een zinnetje als rechtvaardiging voor ons besluit. Een mager scharminkel was het geworden die zijn vreten niet meer binnen kon houden en daardoor voortdurend klagelijk miauwend om eten bedelde.
We stonden toen op het punt op vakantie te gaan, naar De Marken in Italië. De overbuurvrouwen hadden aangeboden, zoals ze wel vaker deden, voor Thomas te zorgen.Thomas onze kat met drie namen. Thomas omdat hij ongelooflijk mooi was, Oscar naar de Ierse dandy Oscar Wilde en Maria omdat hij katholiek was. Als mensen mij vroegen hoe ik wist dat hij katholiek was, zei ik dat hij bad voor het eten.
Kun je goedwillende oppassers wel opzadelen met een doodzieke kat? Nee, dus.  En op de vooravond van ons vertrek gingen Gade en ik naar de dierenarts met Thomas met de drie namen. Die keek de kat eens goed aan, beklopte en betastte hem en concludeerde met een voor ons wat onthutsende nuchterheid: “Die kat is op!”
Gade kreeg Thomas op haar schoot en Thomas kreeg een spuitje. Thomas was altijd een kwebbelkat geweest die hele gesprekken met je voerde. Mijn Kats was lang niet toereikend om altijd helemaal te begrijpen wat hij zei, maar hij had altijd veel te vertellen. Nu was zijn verhaal uit.
Met een lege poezenmand gingen we naar huis en de buren hoefden niet op te passen.
Thomas Oscar Maria is drie jaar dood. Twintig jaar was het onze kat, die altijd wel graag in je buurt was, maar nooit op schoot wilde. Ik heb Harrie, zijn opvolgster vandaag verteld over Thomas. Ik geloof niet dat ze erg onder de indruk was.