Thomas Oscar Maria

Thomas had geen leven meer. Doorgaans heeft een kat er negen. Thomas had er veel meer. Anders wordt je als huis-tuin- en keukenkat geen 20 jaar. Thomas was een bijzondere kat. We haalden hem uit het asiel. Toen hij zich daar aan ons voorstelde leek hij een zeer aanhankelijke kat. Dat sprak Gade aan. Een kat die graag op schoot kwam zitten, dacht ze. Nou vergeet het maar. In zijn hele leven heeft hij een paar weken geleden voor het eerst een tijdje gedaan. Dat vonden we zo bijzonder dat we daar op Facebook melding van maakten.
De laatste maanden ging het slecht met Thomas, die kat met zoveel levens en drie namen. Zijn vreten kon hij maar moeilijk binnenhouden met als gevolg dat hij de hele dag barstte van de honger en dat al bedelend duidelijk maakte. Maar voor de rest leek hij als een heuse boeddhist zijn bestaan te aanvaarden zoals dat was. Hij genoot van gezelschap. Nee, niet op schoot, maar altijd wel heel dicht in de buurt. Bij voorkeur op mijn bureau als ik daar bezig was.
In huis had hij zo zijn vaste plekjes. Sliep ’s nachts op de trap naar boven. Een plaats die nu gemarkeerd wordt door nog wat niet opgeruimde plukjes haar en daardoor die plek nog leger maakt dan hij is. Op de vensterbank heb ik het lapje weggehaald waarop hij placht te liggen. Uitkijkend naar de rivaliserende katten uit de straat of meestal, zijn lievelingsbezigheid, slapend, zich te koesteren in de warmte van de zon of de verwarming.
Thomas zag er de laatste tijd wat mottig en doorgezakt uit. Dierenartsbezoek uitgesteld, omdat we toch wel wisten wat het besluit zou zijn. Thomas was op. Uitgeleefd. Niet meer te redden. Dat vond de arts ook. Het was duidelijk. We namen afscheid van een bijzondere kat. Een kat die hele gesprekken met je aanging, vriendelijk ‘Prrrjouw’ zei als je de deur voor hem open hield en weer naar buiten wilde als jij net zat.
We hoeven na het eten nu niet meer het bord op de grond te zetten om leeg te laten likken, niet meer aan elkaar voor het naar bed gaan te vragen “Waar is Thomas?” Thomas is er niet meer. Thomas was er twintig jaar. Het huis ademt nog steeds een beetje kat.
Normaal heeft mijn blog maar een woord als titel. Vandaag drie. Een schamel eerbetoon.