Tevreden

Ik ben tevreden met mijn bestaan. Dat is geen verdienste op zich. Dat is gewoon zo, dat is mij komen aanwaaien. Op een gegeven moment kom je er achter wat je grenzen zijn, dat er zaken zijn die al zou je ze nog zo graag willen je ze nooit zult kunnen bereiken. Dat is niet een lamlendig je neerleggen bij je onmogelijkheden maar simpelweg geen energie steken in zaken die je toch niet kunt veranderen. De maatschappij is niet maakbaar, hoezeer ik dat in mijn jonge jaren ook dacht en mij laafde aan een tekst die op de muur van de mensa in Eindhoven destijds stond gekalkt: “Een tevreden slaaf is een vijand van de revolutie“. Dat was in 1968. Ergens diep in mij gloeit nog dat verlangen om de wereld beter te maken, maar het is een waakvlammetje.Het aardige van waakvlammetjes is dat ze niet uitgaan, maar weer het begin kunnen zijn van een laaiend vuur. “Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur, dat nooit meer dooft” zingen de broeders van Taizé.  En dat brengt mij op een uitspraak van Bhagwan die ooit schreef dat je moet zorgen dat eerst jouw kaars brandt, dan pas kun je andermens kaars aansteken. En hij verweet ons onze probeersels om met een kaars die uit was een andere aan te steken. Onbegonnen werk.
Natuurlijk heb ik makkelijk praten. Ik vertoef aan de chocoladekant van het bestaan, ik ben een tevreden mens. Misschien komt dat ook wel omdat ik ooit in een cursus werd geconfronteerd met een volstrekt verkeerde aanpak van een probleem. Goed, het was maar een cursussituatie, maar dat sloot niet uit dat het mij in het daagse leven ook had kunnen overkomen en mogelijk al was overkomen. Ik was daardoor toen nogal aangeslagen, ik moest mijn zelfbeeld danig herijken. Een Vlaamse collega, met wie ik een en ander besprak, voegde mij toen toe: “Ge moet fier zijn op wat ge kunt!” Een bemoediging die mij nog steeds te stade komt en mij tevreden stemt. Misschien is een kleine aanpassing gezien de jaren zinnig en is het woordje “nog” tussen ge en kunt een actuele aanvulling.