Test

Wie tussen de regels door kan lezen had bij het vorige blog misschien al kunnen vermoeden dat er wat aan de hand was. Gade voelde zich een paar dagen geleden niet helemaal senang en haar temperatuur was iets boven de 37°. Op zich is dat in deze tijd van het jaar niet ongebruikelijk, de herfst breekt aan en zorgt, zelfs als er sprake is van een ‘indian summer’,  dan vaker voor een licht griepje of fikse verkoudheid. “Het heerst”, zeggen we dan. De griepprik is nog niet gegeven dus het lijf moet het op eigen kracht doen, het eigen immuunsysteem moet aan de slag. Maar in deze tijden van toenemende besmetting brengt zelfs een licht kuchje wat onrust met zich mee. Onrust die je doet afvragen of een test toch niet verstandig is. Gade maakt een afspraak. Op enige overzienbare tijd is de rit naar een testlocatie in Uden de snelste mogelijkheid. Op naar Uden en dan wordt het afwachten. Het virus lijkt nu al maanden lang als een zwaard van Damocles boven de hele mensheid te hangen en op zo’n moment lijkt het zijden draadje waar het aanhangt dunner en dunner te worden. Je wilt er niet aan denken dat het draadje zal knappen en het zwaard je zal splijten.
Het is vrijdag als de test wordt afgenomen op een industrieterrein, waar een tijdelijke testfabriek is ingericht en Gade te horen krijgt dat de uitslag er binnen twee, hooguit drie dagen zal zijn. Als het meezit zou dat nog net voor haar verjaardag zijn, misschien ook net niet. Nu waren er toch al geen grootse verjaardagsvieringplannen, want we houden ons hoe dan ook aan de RIVM-regels. In afwachting van de uitslag gaat Gade keurig in quarantaine. Zoonlief doet boodschappen voor ons. Op zondag komt het bericht, de test is negatief. Ter verduidelijking staat in het mailtje dat dat betekent dat Gade geen corona-besmetting heeft. Het zwaard lijkt wat steviger aan het plafond te hangen. In zeer kleine kring viert Gade vandaag haar verjaardag. Lang zal ze leven!