Test

Natuurlijk weet ik ook wel dat het onverstandig is, maar voor een avondje hebben we de  coronaregels een beetje aan onze laars gelapt. Eerder beweerde ik ooit dat je grenzen pas echt kunt verkennen door er over  heen te gaan. Alleen door over een hekje heen te stappen kun je pas werkelijk zien of het gras bij de buurman echt groener is. En dat blijkt maar zeer zelden het geval, dus na die kortstondige verkenning van de andere kant zijn we maar weer terug getrokken naar het bekende terrein waarvan de grenzen door het RIVM getrokken zijn en altijd minstens anderhalve meter verderop liggen.
Was er een gerede aanleiding om de teugels even te laten vieren? Soms is elk excuus reden genoeg, ook al weet je dat je jezelf voor het lapje, zeg in dit geval maar voor het mondlapje houdt.
Het is een geweldig mooie zomeravond. Een van de overbuurvrouwen is werkzaam in de gezondheidszorg. Zij is een van die nooit genoeg geroemde helden in deze zo wankele tijden. De afgelopen dagen was zij wat snotterig en vermoedde een verkoudheid. Maar omdat zij het werken met haar patiënten zeer serieus neemt, zij is een vakvrouw in elke vezel van haar arbeidzaam bestaan, laat zij zich testen op het virus. Twee keer vierentwintig uur trekt zij zich in afwachting van de uitslag terug in een strikte quarantaine. En dan komt het bericht dat het resultaat negatief is. Meer dan opgelucht komt zij het ons, op gepaste afstand, melden. Dat wachten op de uitslag blijkt dan toch spannender te zijn dan gedacht en de goede uitslag wordt gevierd met een stevige knuffel en de verheugende mededeling dat zij ons daarmee op dat moment niet kan aansteken. Dat is de opmaat voor een feestelijke avond met ons zessen. Het voelt of de negatieve uitslag van een van ons geldig is voor ons allemaal. We showen elkaar onze mondkapjes als bewijs dat wij zo nodig de adviezen van het RIVM meer dan serieus nemen. Maar voor een avond zijn we wat dichter dan gebruikelijk bij elkaar. Dat voelt goed, heel goed. En nu weer terug naar het nieuwe normaal, normaal toch.