Terug

Het terras lonkt. De koffieclub verlaat de haar zo vertrouwde boekhandel. Het weer is te mooi om binnen te zitten. Terrastafeltjes worden naar elkaar toe geschoven, stoelen in een kring er om heen gezet. De club is zo goed als compleet, nadat ze de afgelopen dagen uitgezwermd waren naar hot en her. Maar nu is zo goed als iedereen weer terug. Hoog tijd om naar elkaars verhalen te luisteren. Verhalen over een tocht door Marokko. Tien dagen waarop als het niet sneeuwde, in ieder geval regende. Het beeld van zon en woestijn en palmen moest danig worden bijgesteld, maar ondanks de barre omstandigheden of was het dankzij was het een bijzondere tocht geweest die gelardeerd was met de onverwachte gastvrijheid die de doorweekte meute ervaren had.
En dan was er iemand terug van een vakantie in Israël, die in alles het tegendeel was van de uitputtende en inspirerende Marokkotocht.
Van dichterbij kwam het paar dat een weekend terug een retraite had meegemaakt in het Dominicanenklooster en daar net zo enthousiast over waren als Gade en ik destijds.
En dan was er nog iemand die een paar dagen in Spanje was geweest om wat zaken af te handelen en weer anderen bezochten Zwolle voor een tentoonstelling en die heel anders waardeerden dan wij hadden gedaan.
Marokko, Israël, Spanje, Huissen, Zwolle. Even zovele bestemmingen  als verhalen. Een Gade en ik vertelden over Persingen waar wij haar afscheidsfeest beleefden. En nu, nu waren we allemaal weer thuis op een zonnig terras, midden in de stad en dronken onze cappuccino en luisterden naar elkaars verhalen. Voelden de kou in Marokko, liepen de via dolorosa, vierden de geslaagde verkoop in Spanje, dwaalden weer door de kloostergangen, bekeken de schilderijen in de Fundatie en genoten weer van de bijzondere toespraak op Gades afscheidsfeest. Dat allemaal rond twee bij elkaar geschoven terrastafeltjes. Je hoeft niet echt te reizen om ver weg te zijn. We zijn, zolang het duurt, weer even terug.