TERUG!

Harrie is terug! En daarmee is eigenlijk voor vandaag alles gezegd. Maar ik wil toch ook wel even kwijt hoe aardig het was hoeveel mensen meeleefden. Het leek wel of een afwezige Harrie nog populairder was dan ik zelf. Gisteravond nog zijn we uitgebreid op zoek gegaan. Een straat verderop werd een zwart katje gesignaleerd. Gade en overbuurvrouw er op af. Her en der had zij ook al posters opgehangen met een foto van een vermiste Harrie. We rammelden met zijn bakje met kattensnoepjes, riepen onze mantra ‘HarrieHarrieHarrie’. Gade trok op advies van de site ‘Kat Kwijt in Nijmegen’ een meters lang spoor met het grit uit Harrie’s kattenbak, we zetten haar bench buiten bij de voordeur met een schaaltje lekkers er in. En voor de rest hoopten we. Aardig was het de meelevendheid van de bezoekers van ‘Kat kwijt’ te ervaren. En zo werd het avond en ochtend de volgende dag.
Ik stap uit bed, schuif het gordijn voor het geopende raam weg en roep, je weet maar nooit, ‘Harrie (3x)’. En tot mijn verbijstering hoor ik ‘miauw, miauw’. Door de druivenstruik heen zie ik iets van kat, denk even nog dat het mogelijk Nikki, de vriendelijke buurkat is, maar zie dat het onze eigen avonturier is. Ik schreeuw het uit: “Harrie is terug!!!”. Gade was net van plan onder de douche te stappen en in onze kleren van de keizer stormen we naar beneden. Ik voel geen rugpijn meer, geen pijntjes in mijn benen. We laten Harrie binnen. Zij laat zich uitgebreid knuffelen en aaien. Ze ziet er goed uit, maar voelt wel magerder aan. Blijkt 4 ons afgevallen te zijn. Maar ze zat weer gewoon in onze achtertuin. Waar ze vier nachten geweest is? Ze zal het ons nooit verklappen. Ze laat zich de brokken en lekker hapjes goed smaken. Weet haar kattenbak weer moeiteloos te vinden en nu ligt ze al weer een paar uur op haar vertrouwde plekje op de overloop op de tweede verdieping te slapen. Waarschijnlijk droomt ze van de avonturen waar wij geen weet van hebben. Of misschien bereid ze een volgend uitstapje voor.