Terug

Mijn ochtendblad kopt op pagina 5: ‘Welkom terug in de negentiende eeuw’. Iris Ludeker van de Redactie Buitenland kijkt vooruit naar wat we in 2017 mogen verwachten. Het lijkt het jaar van de mannetjes te worden, van de baasjes. Baasjes die aan het roer staan van een groot land. Poetin, Xi Jinping, Trump. Die drie lijken elkaar de bal te aan toespelen. En ik, brave burger die ooit en nog steeds een beetje geloofde in een wereldbeeld vol samenwerking, vertrouwen en democratie, zie dat beeld langzaam afbrokkelen en hier en daar zelfs schoksgewijs om tuimelen. Nationalisme, protectionisme en autoritair leiderschap worden de sleutelwoorden van een toekomst die niet meer de mijne zal zijn. Ergens heb ik met Ludeker het idee dat ik er in mijn daagse bestaan niet al te veel van zal merken. Een daags bestaan dat zich voornamelijk in de huislijke kring afspeelt, waarin de stad mij decor genoeg is en hoofdrollen worden vervuld door Gade en Harrie, de kat. Wat mij betreft acht ik de komende bruiloft van mijn zoon van meer belang dan de op handen zijnde parlementsverkiezingen. Ik heb aan mijn eigen kleine wereld genoeg. Dat betekent niet dat ik de grote ontwikkelingen achteloos aan mij voorbij zal laten gaan. Ik zal met lichte angst om het toch al niet al te sterke hart gadeslaan wat er op het wereldtoneel gebeurt, waar het toe leidt. De kaarten lijken opnieuw geschud te worden, kaarten waarvan ik niet eens het idee heb wat er precies op staat. Wordt de wereldorde opgeschud of helemaal vervangen? Ludeker: “Trump zal dit jaar op veel vlakken een normale president blijken, er zullen aanslagen zijn, in Syrië wordt gevochten, de EU zal ook dit jaar overleven. Maar de overzichtelijkheid van een geordende wereld (…) zal verdwijnen. Wen er maar aan.”
Tsja. Ik drink mijn koffie en aai de kat.