Terraszitter

Een vriendin vertelt ons dat zij zich gaat inschrijven voor een cursus ‘boekbinden’. Gewoon voor haar eigen lol, als hobby. Nee, ze is zeker zich niet aan het voorbereiden op een late carrière-switch. Ze denkt er wel over om zo langzamerhand misschien wat minder te gaan werken en dan meer aandacht te kunnen geven aan zoiets als boekbinden. Los van die activiteit vind ik het een mooi woord ‘boekbinder’. Klinkt zo puur ambachtelijk, een handwerk dat een fraai resultaat oplevert. Losse bladen die bijgesneden en samengebonden tot een mooi product worden, een boek. Een gebonden boek, een hard cover en als het even kan met een leeslint. Ik houd van boeken met een leeslint. Een leeslint geeft een boek allure, bijna iets bijbels. Ik ben nu bezig in een boek met een leeslint. Het heeft iets sacraals. Het is een kloek boek. Het ligt voor me op tafel, te zwaar om het al lezende in je hand te houden. Ik sla het open. het lint ligt als een sjerp over de bladzijde waar je gebleven was. Alsof die pagina  geridderd is.
Ik ken de aanvechting om een cursus boekbinden te volgen niet, hoe zeer ik ook getroffen word door de schoonheid van een gebonden boek. Als ik toch een hobby zou moeten hebben dan zou ik terraszitter willen worden Elke reden is mij en Gade goed genoeg om ons verder te bekwamen in die hoedanigheid. Geef mij een terrasstoel, een lommerrijk pleintje, bij voorkeur met de schaduw van goed in het groen zittende bomen die het licht aangenaam filteren, charmant personeel en passanten die het de moeite van bespreken met je gezelschap waard zijn. En de koffie moet goed zijn, heel goed.
Vanochtend waren Gade en ik ons weer verder aan het oefenen op een favoriet terras. Er komt een mijnheer langs die bij ons tafeltje stopt en ons met name begroet. Hij vertelt dat ik hem zo’n 15 jaar geleden in de echt heb verbonden. Zal best zo zijn. Vijftien jaar is een hele tijd. Hij vertelt over zijn vrouw die rechter is en hun vier kinderen. Ik knik en maak hopelijk de indruk dat ik belangstellend luister. Ik wil zo iemand toch niet voor het hoofd stoten. De man gaat verder, lost op in de tijd. Gade en ik kijken elkaar aan en woordeloos vragen wij elkaar of wij hem kennen. Wij schudden ons hoofd en bestellen nog een cappuccino.