Terrasverwarming

Als we de kerk verlaten zitten de klanken van het Königorgel nog helemaal in ons. De organist sloot het Bachconcert af met zijn Pièce d’orgue. Majestueuze muziek die je niet zo maar loslaat. Het is weer zomer. Althans dat zegt de kalender en dan is het tijd voor de dinsdagse orgelconcerten. Het is mooi om in de rust van een kerk van die muziek te genieten. De avondzon zet de kerk in een bijzonder licht en ik droom heerlijk weg. Gade en ik zijn gaan zitten bij onze vroegere chef uit de tijd dat we allebei nog bij de afdeling cultuur werkte. Meer dan 25 jaar geleden nam hij Gade aan. Ik werkte al een paar jaar langer op de afdeling. Dat waren nog eens mooie tijden. Bezuinigingen, als ze er al waren, waren minimaal en vooral cosmetisch. Je had er nog niet echt last van. Er was zelfs tijd en geld voor vernieuwing en experiment. Nu hebben we crowdfunding en verschraling
Het is zomer, maar niet echt een zomeravond. Het terras, waar we nog even iets gaan drinken, heeft terrasverwarming. We nestelen ons gedrieën onder de warme stralen van de hittebron. Terrasverwarming. Vreemd iets. Waarom gaan we niet gewoon binnen zitten als het te koud is voor een terras. Nee, we besluiten om zomertje te spelen. Op een terras. Met verwarming. We praten nog wat na. Natuurlijk komt vroeger nog even ter sprake. Dat alles toen anders en misschien zelfs wel beter was. We hebben het over ‘lump sum’, dat toen in kwam als een methode van financiering. Het klonk als een Chinees gerecht, maar het gaf de mogelijkheid tot eigen verantwoordelijkheid en deregulering. De overheid kon toen nog meer zijn dan de falende boekhouder, die het nu is.  Was in die tijd nog een partner van het culturele veld en niet allen de kassière.
We nemen afscheid. “Tot volgende week.””Ja, tot volgende week.” Dan is er weer een orgelconcert en misschien kan de terrasverwarming dan eindelijk uit.