Tennisarm

In een ver verleden heb ik getennist. Eerlijk gezegd overstegen mijn escapades op het tennisveld die van een goed willende recreant niet. Ik kwam tot tennissen omdat de toenmalige partner van mijn zus ook nog tennisleraar was. Hij was nog veel meer, zat bij de luchtmacht, was een begenadigd klusser, de vaderfiguur voor mijn nichtje, maar ook tennisleraar. Hij is, net als mijn zus overigens, inmiddels overleden. Maar ik denk nog met dankbaarheid aan het vele werk dat hij destijds verzette in mijn nieuwe huis, dat ik in 1975 betrok en waar hij alle plafonds en muren net zolang witte tot het zijn toets der kritiek kon weerstaan. En daarbij lag de lat hoog. Van hem leerde ik dus de basisbeginselen van het tennissen. Een tijd daarna werd ik lid van een tennisclub. Lindenholt. Mijn zus, inmiddels met een andere partner, was daar ook lid. In die club kon je twee type spelers onderscheiden. De roodneuzen en de blauwneuzen. De roodneuzen waren de fanatieke tennisser, hun schoenen rood van het gravel. De blauwneuzen waren meer aan de bar te vinden. De poten van de barkrukken gaven namelijk blauw af . Mijn schoenen kleurden licht paars.
Ik haakte af met een tennisarm. De techniek was mij weliswaar goed geleerd, maar aan de uitvoering schortte een en ander. Heel veel later heb ik nog kort met Gade getennist bij de Insiders. Naar haar zeggen won mijn tactisch inzicht het van mijn technisch vermogen en als ik al eens een game won  was dat op tactiek, zeker niet op techniek. Dus ook daar speelde na kort tijd mijn tennisarm weer op. Teveel vanuit de pols en elleboog gespeeld, te weinig vanuit de schouder. Sinds die tijd, nu al weer vele jaren geleden, heb ik geen racket meer aangeraakt. Mijn Schnauwaert ligt ergens in een hoekje te verstoffen, als het niet al op een of andere rommelmarkt terecht is gekomen.
Van de week tijdens de hartrevalidatiesport kreeg ik weer een racket in handen. We speelden een potje tennis met schuimrubberen ballen en volstrekt eigen regels. Mijn tactiek was nog even sluw als ooit, mijn techniek nog even belabberd. Vandaag voel ik de pijn in mijn elleboog gelukkig weer langzaam weg trekken.