Teleurstellingen

Met mijn somberste gezicht kom ik weer binnen. Zo boodschap ik de uitslag van N.E.C.-NAC aan mijn gade. “Verloren?”, vraagt zij. “Nee, gelijk.” “Mooi toch?” “Niks mooi toch. In de allerlaatste seconde maakt NAC  via een schlemielig doelpunt gelijk, terwijl we steeds beter waren.” Ik identificeer me graag met mijn club. Het is fijn ergens bij te horen. Ik voel weer de stilte in het stadion toen dat late laatste doelpunt viel. Het is onthutsend hoe stil 12.000 mensen kunnen. Alsof het zevende zegel verbroken werd(Openb. 8,1). Behalve die 150 meegereisde NAC-supporters. Die maakten kabaal als in het kamp der Hebreeën (1Sam. 4,6). Maar allé, teleurstellingen zijn er om te verwerken en het is maar een spelletje en je gaat toch voor je lol en meer niet ter zake doende troosterijen.
Gade had ook nog een teleurstellende mededeling. Ze had die avond  te horen gekregen dat ons boshuisje niet meer beschikbaar is. Ons boshuisje is helemaal niet van ons. Het is van  vriendinnen, maar van tijd tot tijd en zo goed als naar believen mochten wij het gebruiken. De afgelopen jaren zijn we er zeer geregeld geweest. Steeds voor een dag of vier, vijf. Het boshuisje ligt in de Achterhoek, vlak bij dorpjes die namen hebben als oude Hobbit-nederzettingen: Harfsen, Gorssel, Ampsen, Almen, Joppe. En nu blijkt het huisje in de toekomst niet meer te huur. Ik voelde me daar altijd zeer op mijn plek. Het was klein, maar alles was er. Een keuken, een qua maat aan het huisje omgekeerd evenredige pracht van een douchekamer en een tv’tje met maar 3 kanalen en een goed bed. Ik zag er ooit reeën in de tuin en heel veel vogels en steeds als ik er was, was ik op een kleine vakantie. Het fijne van het huisje was ook (hoe snel overvalt mij de verleden tijd) dat als je er niet was, je er toch zou kúnnen zijn. Even op Internet kijken of het vrij was en dan reserveren. En dat is nu voorbij.
Twee teleurstellingen op een avond. Gelukkig kan een mens veel hebben.