Tegenstelling

De wereld lijkt langzaam in elkaar te sodemieteren. Onheil alom. Ik hoef het hier niet op te sommen. Het volk lijkt aan de macht te komen, maar ik geloof niet dat ik daar echt op zit te wachten.Vooral ook niet omdat het volk geen enkel belang lijkt te stellen in wat goed is voor de mensen, maar vooral oog heeft voor het eigenbelang van de enkelingen die samen om het hardst roepen: “wij eerst”. En je hoeft niet eens goed te luisteren om te horen dat ze eigenlijk bedoelen “ik eerst”. Het volk is niet meer dan ik, ik, ik en ik en dat ad infinitum. Ik herinner mij die mevrouw die wegzweemde bij haar grote leider die volgens haar zei wat zij dacht. En wat zij dan wel dacht? Logisch toch: wat hij zei. Dan kun je zonder veel bezwaar ophouden met denken, dat doet iemand anders wel voor je. Ik hoor de fanfares schallen, de trommen slaan, samen achter de leider aan! Muziek die het geraas van de ineenstortende orde lijkt te overstemmen. Nee, het stemt mij allemaal niet vrolijk. Nooit gedacht dat ik dat allemaal nog zou meemaken. Geloofde ooit dat er hoop was, spreiding van macht, kennis en en inkomen. Maar er wordt niets gespreid. Er wordt terug getrokken in het eigen domein dat uniek en enig wordt geacht. Me first.
Maar dit stukje heet tegenstelling en in dit donderende geraas van een imploderende wereldorde presenteer ik mijn vertaling van het Bruna-boekje ‘Nijntje op de fiets’. Ik herdoop dat tot ‘Nijntje git fietse’. In de boekhandel zijn de stoelen zo geschikt dat het een klein zaaltje lijkt. Het stroomt vol, familie, de uitgeefster, ouders met kinderen en een professor die iets over het Nimweegs zal vertellen en een olympisch gelauwerde BMX-rijdster die het eerste boekje in ontvangst zal nemen. Ik lees het hele boekje voor. Een konijntje dat graag wil fietsen, over de bergen, door de bossen, naar haar lievelingstante. Zonder volk dat zich druk maakt, te hoop loopt en met hun leider roept dat zij hun land weer op de eerste plaats zetten. Niets daarvan. Wat mij betreft is het ‘Nijntje first’ .