Tatoeage

Een paar dagen geleden vierde mijn tatoeage zijn zilveren jubileum. Ik weet dat nog zo goed omdat een dag nadat ik mij met een piep klein roosje had laten versieren ik getuige was bij het huwelijk van een allerbeste vriendin. Vandaag viert zij haar zilveren bruiloft, een bruiloft die ik meemaakte met de vers gezette lichaamsversiering. Het was in die tijd nog veel minder gebruikelijk een tatoeage te laten zetten. Nu loopt half Nederland met zo’n vaak veel kleurige versiering waar mijn petieterige roosje maar schriel tegen afsteekt.
Lang voordat ik mijn tatoeage liet zetten had ik al die nauwelijks uitgesproken wens om er eentje aan te schaffen. Een wens die eigenlijk nergens op gebaseerd was. Geen diepe gronden, geen overwegingen. Gewoon, ik wilde een tatoeage! Punt. Op een borrel met collega’s kwam dat een keer ter sprake. Vraag me niet meer hoe en waarom. In vijfentwintig jaar slijten sommige herinneringen meer dan andere. Maar dat gesprek leidde er wel toe dat ik met twee collega’s naar de tatoeage-studio in de Plu-fabrieken trok. Het was een maandagmiddag om 4 uur. Ik had nog geen flauw idee wat ik wilde laten tatoeëren. Ik wist wel dat het een ouderwets tatoeage-symbool moest zijn. Een hart of een anker of zo iets. Niet te uitgesproken, niet te manifest. In de voorbeeldboeken was er keuze te over. En het werd een roosje, hoog op mijn rechterarm. Donkerblauwe lijntjes, wit ingekleurd. Het zag er vijfentwintig jaar geleden heel erg fris uit. Fijne heldere lijnen, subtiel kleurtje. Ik was trots op mijn tatoeage, geregeld ook een mooi onderwerp van gesprek waarin afwijzing en verwondering elkaar afwisselden: “Jij, een tatoeage, hoe ben je daar toch toe gekomen. Past toch helemaal niet bij jou!” Wel dus.
Goed, het roosje staat er niet zo florissant meer bij als toen op 20 september 1993. Lijntjes zijn wat vager geworden, niet meer zo strak en scherp. Maar het lijkt of het wel veel hechter deel van mij is geworden.
Vanavond vier ik het 25-jarig huwelijk van mijn vrienden.Ik weet niet of ik een toespraakje ga houden, maar de metaforen liggen voor de hand.