Tas-2

Op 2 mei l.l. schreef ik over het verlies van mijn boodschappentas. Ik had hem los achterop mijn fiets liggen en op de een of andere manier is hij daar uitgewaaid. De tas was leeg, de wind of hobbels in de weg hadden vrij spel en gingen met mijn tas aan de haal. Niet iets om lang wakker van te liggen, maar toch wel weer goed genoeg als onderwerp voor een blogje.
Dat blogje werd gelezen tot in Rusland waar iemand een paar weken op bezoek was. Ik zat met hem jarenlang in het bestuur van de stedenband Nijmegen-Pskov. Nu is hij nog het enige actieve bestuurslid en bezoekt geregeld dat wat formeel nog steeds onze zusterstad is. Maar de band slaapt. Er zijn nog wat persoonlijke contacten. Het stadsbestuur hier heeft zijn handen afgetrokken van de stedenband. Niet meer politiek interessant in een tijd waarin op tal van beleidsterreinen toch variaties zijn te horen op het adagium ‘Eigen volk eerst’ terwijl ontwikkelingssamenwerking en het doorbreken van vijanddenken toch ook nog op lokaal vlak enige betekenis zou kunnen hebben. Maar Rusland en Nicaragua (op de gemeentelijke website nog fout geschreven ook) en zeker de inwoners van de bijbehorende zustersteden zijn alles behalve eigen volk. Integendeel. Maar ja, het is niet anders.
Mijn oud-bestuurscollega was dus in Pskov, vrienden en bekenden bezoeken en de fragiele banden op persoonlijk vlak aan het aanhalen. En zelfs daar, in dat verre land las hij mijn blog en hoorde zo van het verdwijnen van mijn boodschappentas. Een paar dagen geleden belde hij mij op. Hij had een cadeautje voor mij. Meegebracht uit Rusland. Vanmiddag kwam hij het brengen. Een fel oranje boodschappentas van een grote winkelketen. We drinken thee en halen herinneringen op. Ik was vaak in Pskov, hij nog veel vaker. De stedenband slaapt en wij verhalen over hoe hij ooit klaarwakker was.