Tam-tam

Hoe snel gaan berichten de wereld rond? En blijft er nog wel iets geheim? Kijk nou naar wiki-leaks. We weten zelfs wat de Amerikaanse ambassadeur onze vorstin in de mond legt. Voor zulke onthullingen moest Arend-Jan Boekestijn nog de Kamer verlaten. Dadelijk weten we alles van elkaar. Ik vind dat niet zo erg. Nieuwsgier is mijn “middle name”. Want ook onze taal is aan het veranderen. Niet aan het verengelsen, maar aan het verinternationaliseren. En ik kan mij wel bescheuren om mensen die het niet meer over doelen maar over targets hebben, of die geen verkoper meer zijn, maar account manager. Een paar maanden geleden trouwde ik een paartje. Aardig stel. Ik vraag in het voorgesprek uiteraard wat ze voor de kost doen (Nieuwsgier etc…). Vertelt hij, zonder een spier van zijn gezicht te vertrekken, dat hij data collector is. Na enig doorvragen blijkt dat de nieuwe benaming te zijn voor het eerzame beroep van meteropnemer bij de NUON. Nog even en ik noem mij word processor.
Hoe kom ik nu bij deze opmerkingen. Ik heb gistermiddag het juryrapport voor de Burgemeester Dalesprijs geschreven. Het concept. Vroeger was het altijd geheim wie de winnaar was tot op de dag van de uitreiking. Maar nu zoemt de naam al rond nog voor dat de inkt van het persbericht droog is en wordt de laureaat al luidkeels toegejuicht in de sociale media. Op zich is daar niets mis mee, maar het lijkt mij toch ook leuk als sommige dingen nog een beetje geheim blijven. Zodat er gegist kan worden, zodat er vergist kan worden. Zoals bij de eerste keer dat de Dalesprijs uitgereikt werd en de burgemeester aan de vermoedelijke laureaat vroeg of die de toespraak wel had voorbereid. Verbijstering toen het toch iemand anders was die de eerste keer de prijs won. Bleek de tam-tam toch een beetje vals gestemd, out of tune bedoel ik.