Tafeltjes

Ik heb in mijn werkzame leven een fiks aantal stagiaires begeleid. In een aantal gevallen was dat een feest. Zelf nog niet zo lang afgestudeerd, net aan het werk probeerde ik nog jongere studenten de kneepjes van het vak dat ik zelf nog niet helemaal door had, bij te brengen. Later, toen ik dacht dat ik wist waar het over ging, heb ik wel eens een stagiair weggestuurd. Te veel onbenul. Later hoorde ik dat het met die jongen ook niet veel geworden is. Een van mijn vroegere stagiaires bel ik nog met haar verjaardag. Van andere ben ik het spoor volledig bijster, ben zelfs hun namen vergeten.
Ooit had ik een stagiair die helemaal niet geworden is waarvoor hij bij mij stage liep. Ik weet niet of hij er in de periode dat wij samen werkte achter kwam dat de door hem gekozen richting toch niet helemaal aansloot bij zijn kennis, kunde en ambitie. Als dat zo zou zijn, kan ik mij er op beroepen dat ik heb bijgedragen aan dat inzicht, dat mede op grond van mijn begeleiding hij een keuze heeft gemaakt die er toe leidde dat hij een geweldig mooi meubelmaker is geworden. En dat is natuurlijk nog al een omschakeling van het werken in de zachte maatschappelijke sector naar het nobele handwerk. Mijn stagiair heeft die stap gemaakt. Gade en ik kochten bij hem ooit een robuuste eettafel, die plaats biedt aan acht disgenoten. Prachtig handwerk, net zoals de bijbehorende stoelen. Onder een ervan plakte hij een briefje dat nog herinnert aan zijn stageperiode met mij en mijn geliefde Reve-citaat: “gezamenlijk op het einde wachten en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.” Mogelijk het voornaamste dat ik hem kon leren.
Gade en ik fietsten gisteren Wijchenwaarts. In het kasteeltje aldaar exposeert mijn stagiair van toen en de begenadigd meubelmaker van nu tot half september een aantal van zijn tafeltjes onder de titel “Schoonheid op vier poten”. Unieke, autonome kunstwerkjes, waar ik part noch deel aan heb gehad, ook al was de maker ooit mijn stagiair.