Tabak

In mijn krant staat vandaag op de middenpagina een grote foto van Chinese kinderen met zelfgemaakte reuze sigaretten.  In de sigaretten zit geen tabak. Het zijn lege hulzen. Het bijschrift vermeldt dat de kinderen die hulzen hebben gemaakt in het kader van “World No Tobacco Day” afgelopen woensdag. Mijn krant is actueler dan dat zij denkt, want volgens mijn onvolprezen Maria-dagkalender is het vandaag Anti-tabaksdag. De website van de World Health Organisation bevestigt dat nog eens. World No Tobacco Day werd in 1989 uitgeroepen door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) uit bezorgdheid om de miljoenen mensen die jaarlijks overlijden aan de gevolgen van het roken van tabak. Ieder 6 seconden sterft er iemand als gevolg van tabaksgebruik.
Ik heb nooit gerookt. Behoudens een enkele zware Gauloisse toen ik als 14-jarige op werkkamp was in Frankrijk. Dat hielp mij er ook voorgoed vanaf. Het is maar goed ook dat ik niet verder gegaan ben met roken. Mijn cardioloog vertrouwde mij ooit toe dat als ik wel gerookt zou hebben, ik er niet meer geweest zou zijn. Bovendien was de kans dan veel groter geweest dat ik bij het halen van een pakje sigaretten onder een auto was gelopen. Nu heb ik dat soort wandelingen niet gemaakt. Gade heeft ook nooit gerookt en Ex ook niet. Mijn kinderen werden opgevoed in een streng niet-roken milieu. Maar die rookloze opvoeding heeft nauwelijks geholpen. Beide kinderen hebben gerookt, eentje nog steeds. Ik was  zelfs lid van het CAN, de Club Actieve Niet-rokers. Mijn lidmaatschap behelsde niet veel meer dan dat ik op menig uitgaand poststuk naast de postzegels een anti-rokenstickertje plakte. En op de voordeur zat een niet-rokenbordje.
Hoelang is het nu geleden dat er van bovenaf verordonneerd werd dat er in openbare ruimtes niet meer gerookt mocht worden? Ik herinner mij nog het verzet van rokende collega’s. De tussenmaatregelen als roken na een bepaalde tijd, de komst van rookkamers en de moeilijkheid om in het stadhuis in het begin het rookverbod te handhaven. Dan was er het raadslid dat met veel aplomb verklaarde dat hij als raadslid in het stadhuis zelf bepaalde waar hij rookte. Hij is niet herkozen.
En nu is het de gewoonste zaak om op recepties en in de horeca niet meer te roken. Heel even lijkt de samenleving dan toch maakbaar? Een gedachte die al weer heel snel in rook opgaat.