Succes

“Succes heeft vele vaders, maar de mislukking is steeds een wees.” Die uitspraak wordt toegeschreven aan John F. Kennedy. Een uitspraak die de toenmalige president van de USA wel uit het hart zal zijn gegrepen en waar ik mij zeer wel in kan herkennen. Het is mij ook wel eens overkomen dat iemand stellig en volledig overtuigd van zich zelf mij vertelde dat hij de grondlegger van iets was geweest waarvan ik zeker wist dat hij daar part noch deel aan had gehad. En omgekeerd, eerlijk is eerlijk, heb ik in een enkel geval mijn minieme aandeel in een geslaagde operatie ook wel eens ten eigen faveure wat opgepoetst. Nee, ik ga geen voorbeelden noemen, noch van het een noch van het ander, want deze stukjes zijn allesbehalve een openbare biecht.
Tussen succes en mislukking loopt maar een heel dunne en vaak toevallige scheidslijn. Oscar Wilde, ik mag hem graag citeren, omschreef ervaring als de naam die wij geven aan de optelsom van onze mislukkingen. Als je die twee uitspraken, die van Kennedy en Wilde, door elkaar husselt en met elkaar in verband brengt dan wordt het duidelijk dat je je eigenlijk nooit zou moeten schamen voor je mislukkingen. Samen vormen zij toch de voedingsbodem van de ervaring. Ervaring wordt meestal hoog gewaardeerd en is iets waar je je soms ook nog terecht op kunt beroemen. En zo transformeren, voor degene die  het wil zien, je vergissingen  en mislukkingen zich tot succesfactoren. Loop dus niet weg van je mislukkingen. Koester ze, waardeer ze, laat ze niet ongenoemd, erken ze. Ruimhartig en oprecht. Ze tot wees verklaren, ze ontkennen  is wat de lafhartige doet. De lafhartige die zich wel schurkt tegen het niet door hem maar door andere behaalde succes. Vaak gaat dat samen. Het ontkennen van het falen en het zich beroemen op het gefantaseerde aandeel in andermans succes.
Ooit leerde ik van Ien Dales dat degene die zegt dat hij geen fouten maakt, liegt of niets uitvoert.