Stukadoor

Dit kon wel eens een trilogie worden. Gisteren over de timmerman, vandaag over de stukadoor en over een paar dagen zal het vast over de schilder gaan. Deze dagen worden we bezocht door deze handwerklieden en ik lijk daarbij aan te sluiten bij de trend om het edele handwerk wat meer de aandacht te geven die het verdient.
Natuurlijk was het een onmogelijke tijd waarop vanochtend de wekker afliep. 7:00 uur, nog midden in de nacht voor mij. Toen ik de afspraak regelde met de aannemer die voor mijn verzekering de lekkageschade ging regelen zei die dat op dat onmogelijke tijdstip van half acht  de stukadoor er zou zijn. Vaklui slapen niet uit!
Lang geleden had ik een lekkage gemeld bij mijn verzekering. Je kunt het je nauwelijks meer voorstellen maar er is een tijd geweest dat het in Nederland regende en een deel van die regen via een lekke dakgoot het stucwerk van een stukje plafond en muur in mijn riante werkkamer aantastte. En dat werd nu hersteld. Gisteren hebben de kamer wat opgeruimd zodat de stukadoor er goed bij kan. Ik voorzag veel rommel, spetters en ongemak. Mijn habitat op zijn kop. Gordijnen weggehaald, foto’s weggezet, stapels boeken verplaatst. Ruimte voor de stukadoor
Daar is hij. Het beeld klopt perfect. Kalk bespetterd hemd, broek, wit uitgeslagen werkschoenen. Hij neemt het werk in ogenschouw en ziet ook een paar andere afbladderende plafonddelen. Die neemt hij ook wel even mee.”Ik ben er nu toch.” Maar voor hij aan het werk gaat een kop koffie en wil van alles weten. Hij zou zo de interviewer bij Zomergasten kunnen worden. Aan de slag.
Na twee uur meldt hij het werk klaar. Geen rommel, geen spetters, geen ongemak. Wel een glad plafond, niks geen bladderend stucwerk mee. Glad, zo glad als een deels vers gestukadoord plafond er hoort uit te zien. Vakwerk. Ik teken het werkbriefje. “Voor de verzekering, meneer, die willen weten dat ik echt geweest ben. ”
Donderdagochtend, weer midden in de nacht komt de schilder.