Stroom

De vriend had op voorhand tien kaartjes voor de voorstelling gekocht. Hij veronderstelde dat het een bijzonder avond zou worden en hij nodigde familie en vrienden uit om met hem naar de voorstelling te gaan. Toen sloeg de griep toe in zijn familiekring. Te ziek om er op uit te gaan. En zo kwamen Gade en ik toch nog aan een toegangsbewijs voor de al lang uitverkochte reeks voorstellingen. Een voorstelling in de nog niet ontmantelde maar wel stilgelegde elektriciteitscentrale aan de Waal. Het imposante gebouw met zijn in mijn ogen ooit woud aan schoorsteenpijpen was het silhouet van mijn jeugd geweest. Ik groeide op in de schaduw van de ‘piepen fan de setrale’, zoals ze in goed Nimweegs genoemd worden. En nu er geen stroom gemaakt meer werd was het voor even de vrijplaats van een theatergezelschap dat zijn visie op het geluid van stroom gestalte mocht geven.
Het publiek kreeg allemaal een oranje veiligheidshelm, de centrale was een bouwplaats geworden en regelgevend Nederland schrijft dan een veiligheidshelm voor. Maar dat maakte je wel bijna deel van de voorstelling, je maakte deel uit van een grote verkleedpartij, tachtig oranje helmen die op weg leken naar een wedstrijd van het Nederlands elftal. Een gigantische roldeur opent zich, de immense hal slokt de helmen op als een reusachtige holle bolle Gijs die zich tegoed doet aan zijn dagelijkse  portie  mensen.
Ik ken de hal alleen maar uit een fotoboek dat ik met mijn verjaardag van De Centrale kreeg. In werkelijkheid is het nog imposanter, vele verdiepingen hoog, stuk voor stuk zichtbaar door de roostervloeren. Het is een stroombakkerij waar je de ooit uitgestoten energie nog kunt voelen en de machines lijken na te hijgen van de jarenlang geleverde arbeid. Het geluid van stroom klinkt nog een keer oorverdovend, als een jammerkreet van een gewond dier dat weet dat het sterven zal. Dan wordt het stil en donker in de kathedrale hal.
Over twee jaar worden hier huizen gebouwd.