Strik

Gladglibberend met kleine muizenstapjes ben ik vanochtend al naar de AH geweest. Motorisch ben ik maar een lafaard op aangevroren sneeuwresten en maak dan ook waar het kan dankbaar gebruik van de goedgestrooide straat . Soms moet ik over een toendragelijkend stukje stoep.  Maar ik ben weer heel thuis gekomen. Ik moest deze expeditie wagen omdat de beschuit op was en samen met licht gezouten rookvlees zal dat mijn menu vandaag zijn. De darmpjes zijn wat van streek en laten dat op hun eigen pregnante wijze aan mij weten. Pijn nee, en het ongemak is minimaal, dus waar klaag ik over. Op de bijsluiter van het medicijn dat ik bij het Kruidvat kocht staat dat als het 48 uur of langer duurt ik toch maar even de huisarts moet waarschuwen. Zo ver is het nog niet. Zaterdag had ik wat last, maar zondagoverdag helemaal niet, tot vannacht om 03.00 uur.  De saillante details zal ik voor me houden.
Gisteren dus nergens last van. Het was zo’n zondag zonder programma, waarbij het stoken van het houtkacheltje de voornaamste activiteit lijkt. Maar er bevangt mij dan ook een lichte onrust. Ik wil toch iets doen. Het museum, oppert mijn gade. We hebben de overzichtstentoonstelling van Berend Strik nog niet gezien. En die is zeer de moeite waard. Hij etaleert een vreemd soort werkelijkheid door foto’s van verre landen, maar ook familiefoto’s te bewerken door gedeelten een geborduurd accent te geven. Het noopt je er toe om even met je neus op de kunstwerken te staan om te zien hoe hij het heeft gedaan. Maar om het indruk te laten maken is enige afstand gewenst. En dan word je een wereld gewaar die sprookjesachtig lijkt, maar ook de wrangheid van het bestaan aangeeft.  Foto’s van zijn werk geven maar heel gedeeltelijk weer wat het echte werk in de museumzalen doet. Dan gaat de gelaagdheid verloren. En zonder gelaagdheid wordt alles alleen maar plat.