Strijken

Het was weer eens nodig. De voorraad gestreken overhemden was dusdanig dat ik mij gisteren weer naar de strijkkamer begaf om er een aantal te strijken. Ik beschik over een heuse droog- en strijkkamer die in geval van nood ook omgetoverd wordt tot logeerkamer. Ik heb geen hekel aan strijken. Ik moet we er wel toe zetten. Maar eenmaal achter de strijkplank, de radio zachtjes aan, is strijken voor mij bijna een meditatief gebeuren. Ik strijk mijn bloezen, zakdoeken, kussenslopen en theedoek. De rest geloof ik wel of laat ik over aan mijn gade. Zij strijkt mijn bloezen niet. Nee, zo zijn we niet getrouwd.
Het strijken van mijn overhemden, een ongestreken overhemd vind ik niet staan, is het laatste dat mijn eerste echtgenote mij leerde, voordat zij definitief bij mij vertrok. Ten minste het huis uitging, want we zijn nog steeds op elkaar gesteld, maar het strijken van mijn shirts is er niet meer bij. Toen we nog getrouwd waren wel. Tijdens mijn eerste huwelijk heb ik nooit gestreken, hoogstens tegen de haren in. De avond voor zij vertrok kreeg ik overhemdenstrijkles. Eerst het boord, dan de losse delen, de mouwen en manchetten dus en dan rondom ene voorpand, achterpand, andere voorpand, schouders en tenslotte het omgeslagen boord. Klaar is Kees. Nu na ruim 20 jaar mag ik zeggen dat ik er enige handigheid in heb verkregen.
Meer nog dan van het strijken van mijn bloezen vind ik behagen in het strijken van zakdoeken. Klein oppervlak en snel resultaat. En niets is fijner dan een vers gestreken zakdoek in je zak steken. De warmte van het strijken voel je dan nog op je been. Klein genoegen, maar het zijn de kleine genoegens die de meeste bevrediging geven. Zoals het eten van een verfijnde bonbon het wint van het nuttigen van een net te grote tablet chocolade, zelfs met hazelnoten.
Volgende keer toch eens proberen: zakdoeken strijken met een bonbon zacht smeltend in mijn mond.