Strijd

Op mijn Facebookpagina lijkt er een strijd gaande. De berichten van triomf over een uitgelopen Vierdaagse worden zo goed als één op één afgewisseld met berichten die getuigen van de persoonlijke betrokkenheid bij de vliegtuigramp. Twee tegenstrijdigheden die weer eens duidelijk maken hoe vreemd het bestaan zich ontrollen kan en hoe vreugde en verdriet tegen elkaar aan kunnen schurken. Als die twee elkaar lijken te raken treed er een spanning op hoe daar mee om te gaan. En op datzelfde  Facebook  krijgt het besluit van de burgemeester, de marsleider en de baas van de feesten om de intocht te versoberen dan ook het nodige commentaar.  Er zijn mensen die vinden dat de genomen maatregelen, een intocht zonder muziek op welke wijze dan ook, veel te rigoureus zijn. Dat je dat de wandelaars niet zou mogen aandoen. Ik heb de marsleider ter verdediging horen aanvoeren dat je versobert of niet. Een beetje versoberen kan niet. Dat zou halfslachtig overkomen. Iemand opperde om letterlijk stil te staan om 14.15 uur, precies 24 uur na de ramp. En dan gewoon weer verder gaan? De vlag weer in top en van je hela, hola houdt er de moed maar in weer verder alsof er niets gebeurd zou zijn. Ik hoor de opmerkingen al over tweeslachtigheid, het willen sparen van de kool en de geit en het gebrek aan respect vanuit de vierdaagseleiding.
Ik hoef het besluit dat genomen is niet te verdedigen. En ja, er waren andere mogelijkheden geweest om de slachtoffers van de ramp te gedenken. Maar dat is niet gebeurd. Ook de feesten zijn gewoon doorgegaan. Er was een moment van stilte, dat wel, maar vervolgens was het weer gewoon feest. En de lopers. De lopers toonden begrip voor de maatregel en waren blij met hun kruisje.
De Vierdaagse is voorbij. Volgend jaar is er weer een Vierdaagse. Met muziek naar we mogen hopen. Maar of het dan al rustig is in Oekraïne…