Strijd

Er woedt een strijd in mij. Nee, ik word niet heen en weer geslingerd tussen uitersten. Ik sta niet voor een onmogelijke keuze tussen het ene of het andere. Ik verkeer niet in gewetensnood. Mijn strijd heeft niets te maken met een afweging tussen slecht en slechter. Mijn geest wordt daar niet mee belast. Mijn strijd is een puur lichamelijke. Ergens in mijn lichaam laat een bacterie niet toe dat een operatiewond naar behoren sluit. De operatie is nu al 6 weken geleden. En die lijkt wonderwel geslaagd. Maar de wond wil niet dicht. Een bacterie verhindert dat. En tegen die bacterie zijn er nu strijdkrachten in het geweer geroepen. Aanvankelijk werden er slecht bewapende grondtroepen ingezet. De bacterie lachte er om. Tegen die soort antibioticum had hij zich al heel lang geleden weten te wapenen. Die kon hem niet meer raken. Er werd een tweede aanval ingezet, maar daar kan de bacterie alleen maar harder om lachen. Sterker nog, de bacterie haalde er een vriendje bij en die zorgde er nog beter voor dat de wond open bleef. En nu zijn er twee bataljons sterkere antibioticum ingezet. De bacterie verzet zich heftig maar lijkt allengs terrein te verliezen. Dat is maar goed ook. Gisteren hoorde ik van mijn huisarts welke bacterie nu de boosdoener is. Dat is geen lieverdje. Als je dan op Internet gaat kijken zie je meest afschrikwekkende scenario’s. Daar wordt je niet echt vrolijk van. En op zo’n moment realiseer je je dat het niet alleen een lichamelijke kwestie is. Dat de strijd tussen de bacterie en het antibioticum zich niet alleen meer in mijn lijf afspeelt, maar ook de geest gaat bezighouden. En zo logenstraf ik de opening van dit stukje dat de strijd puur fysiek is. Lichaam en geest zijn ook niet te scheiden.
De komende dagen gaat het prachtig weer worden. De tuin ligt er uitnodigend bij. Maar helaas, op het etiket van mijn antibioticum staat: “Felle zonnestraling op de huid vermijden.” De nazomer zal aan mij voorbij gaan.