Stress

Met mij is niets aan de hand. Mijn leven kabbelt rustig voort. Weliswaar wat ongemakken, maar daar is mee te leven. Lang leve de apotheek. Ik heb geen werk meer om mij druk over te maken, geen deadlines, nauwelijks meer moeten, geen dwang en al helemaal geen kindergezang.
Hoe anders is dat met de boom, een magnolia die pal op de erfgrens net bij de buurman staat. Samen delen wij het genot en de last van die prachtige fors uitgegroeide boom. De lust is de haast wulpse bloei van de boom, de last is de zelfde bloesem die als roze sneeuw de tuinen en de vijver in dwarrelt. En een beetje last  hebben we van de schaduw die de boom werpt op het terras. Gelukkig de mens die de boomschaduw als een van de grootste lasten in zijn leven torst.
Vandaag is de tuinman aan de slag gegaan om de boom tot aanvaardbare proporties terug te snoeien. Met zaag en schaar is hij bezig. Met zijn tweeën brengen ze de boom weer in model. Er tuimelen dikke takken naar beneden. Het lijkt of de boom zacht zucht. Ik weet niet het of van stil ingehouden smart is of van opluchting dat hij wat overtollige last van zich afgeschud krijgt. Ik vraag het aan de tuinman. Of de boom nu pijn heeft? Hij zegt dat je het misschien geen pijn kunt noemen, maar hij heeft wel stress. Een boom merkt het wel degelijk dat er aan hem geschud, gesneden en gezaagd wordt. Hij scheidt een stresshormoon af en het voelt voor de boom niet als was hij bij de kapper, die wat dode puntjes bijknipt. Ik heb met mijn boom te doen. Ik denk dat het hem nauwelijks tot troost is dat de wat dikkere takken op maat voor de houtkachel worden gezaagd en straks, als ze wat droger zijn een aangename warmte zullen verspreiden. De tuinman verzekert mij dat dit het beste moment is voor de snoei. Net na de bloei en net voor het uitlopen van de blaadjes. Een rustmoment in het bomenleven. Een moment waarin de tuinman ongenadig toeslaat. Als die straks weg is zal ik buurmans boom troostend toespreken en zeggen dat hij nog jaren mag blijven staan op de erfgrens.