Straffeloos

Eigenlijk is elk woord aan Wilders en consorten besteed twee woorden te veel, maar ja, de werkelijkheid is moeilijk te ontkennen en al helemaal niet te negeren. Zojuist heeft de rechtbank uitspraak gedaan in de zaak over Wilders’ Marokkanenuitspraken en als ik het allemaal goed begrepen heb, is hij schuldig, maar krijgt geen straf. De uitspraak is volgens de rechtbank al straf genoeg. Ik blijf dat een beetje vreemd vinden, maar ik ben dan ook geen jurist voor wie wat recht is krom kan zijn en wat krom is recht. Het doet mij denken aan die enkele keren dat ik mijn zoon of dochter bestraffend toesprak, maar aan mijn sermoen geen consequenties verbond als inhouding van zakgeld of “ga jij maar een een uurtje op je kamer zitten om hierover na te denken”. Mijn opvoedkundig principe volgde dan meer het stramien van “Papa is niet boos, maar Papa is verdrietig”. Ik was een weekhartige opvoeder en ik geloof niet dat mijn kinderen zich veel van opmerkingen hebben aangetrokken. Desondanks, wie weet misschien wel dankzij, zijn ze toch nog goed terecht gekomen.
Wilders heeft de preek van de rechter aangehoord maar zelfs daarvoor had hij al aangekondigd in hoger beroep te gaan met een beroep op de vrijheid van meningsuiting. Op zich is dat een goede zaak, maar elke vrijheid heeft ook zijn grenzen. Je kunt niet alles zo maar zeggen. Dat heeft de rechter ook vastgesteld maar daar verder geen sanctie aan verbonden, zelfs geen symbolisch van € 1,-. En toch gaat Wilders in beroep.Hij acht zich onschuldig terwijl zijn uitspraken dat in het geheel niet zijn. Hij classificeert mensen en lapt daarmee artikel 1 van de Grondwet aan zijn laars. Dat had best niet alleen een veroordeling maar ook een straf mogen opleveren. De rechtbank handelde zoals ik destijds als wankelmoedige pedagoog, niet boos, maar verdrietig. Bij mijn kinderen werkte dat destijds, zijn niet echt van het rechte pad afgeweken. Wilders c.s. weten niet eens waar dat pad ligt, zijn al te ver heen op de verkeerde weg. Waar die toe leidt?