Stok

Soms heb ik mijn stok bij me. Nog een erfenis uit de tijd dat ik net de rolstoel en het looprek achter mij had gelaten het lopen nog voor geen stuiver ging. Nu gaat het ongeveer voor een kwartje. Dat het weer voor een euro gaat lijkt voorgoed tot de onmogelijkheden te behoren. Een gulden, ongeveer 50 eurocent, dat lijkt er nog wel in te zitten, maar ja, de guldentijd zal wel nooit meer terug komen.
We gingen op weg naar een opgraving. Jaren geleden waren we daar ook eens geweest. Er was daar toen alleen maar een parkeerterrein en verderop de berg werd er opgegraven. Een oud oppidum waar de Galliërs in een stad van ruim 5.000 inwoners hadden gewoond en waar Julius Caesar geschreven zou hebben. De afgelopen jaren was de berg iets verder afgegraven en waren een aantal van de schatten terecht gekomen in een prachtig nieuw museum aan de voet van de berg. Voor de zekerheid, je wist maar nooit hoe hobbelig het terrein was en hoe uitgestrekt het museum, nam ik mijn stok mee. Een vriendelijke juffrouw aan de kassa. Ze wijst naar mijn stok: “Vous êtes handicapé?” Ik leg in mijn beste Frans uit dat dat nog wel meevalt. Als dat wel het geval geweest zou zijn had ik recht op een gereduceerd tarief. Dan hoefde ik geen € 7,50 te betalen, maar slechts € 5,50. Dan tovert ze een kaartje tevoorschijn waarop staat welke kortingen voor welke categorieën gehanteerd worden. En ja hoor helemaal onderaan staat in kleine lettertjes ook 65+. Bingo. Ik heb recht op korting! “Madame?”, vraagt de kassajuffrouw. Nee, madame heeft geen recht op korting. Valt in geen enkele behoeftige categorie. Gade gaat voor ‘plein tarif’.
En ook al ben ik geen echte gehandicapte, de kassajuffrouw staat er op ons naar de lift die alleen voor die groep bedoeld is te begeleiden. Want traplopen, dat laat je iemand van 65+ met een stok toch niet doen. Ze wenst ons een aangenaam verblijf. We komen heel veel te weten over het oppidum van Bibracte. Van het Oppidum Batavorum hebben ze hier echter nooit gehoord.