Stilte

Ik weet niet wat ik er van moet denken. Misschien moet ik er wel helemaal niets van denken. Misschien is het wel zo dat denken überhaupt nergens toe leidt. Dat verstand het beleven in de weg staat. Beleven dat zo veel meer is dan ervaren. Ervaren is iets tussen mij en de ervaring, staat deels buiten je. Er is het ik en dat wat je ervaart. Gescheiden, begrenst door tijd en ruimte, waarin we, ik in ieder geval, meestal gevangen zitten. Beleven dat zit in je, exponent van het ene, van het hele, van het zijn. Ervaren is worden, beleven is zijn.
Zo, nu kan hij wel weer even. Dat komt er van als je een weekend in het klooster hebt doorgebracht en als Gade je wijst op een gesprek op You Tube met een mevrouw die een boek geschreven heeft over non dualiteit. Ik weet niet of ik helemaal met haar mee kan voelen, maar het blijft me wel bezig houden. Erg bezig houden. Wat ons mensen bindt, of er waarom is, of er een waartoe is? Binnen het raamwerk van tijd en ruimte kan  ik antwoorden op die vragen maar moeilijk vinden. Het antwoord, als dat er is, ligt voorbij de grenzen van ruimte en tijd. Het ligt daar zo lang ruimte en tijd ons begrenzen in dat niet te betreden territorium. Soms, even, vangen we er een glimp van op. Een geruststellende glimp van een antwoord, dat direct weer overwoekerd wordt door nieuwe vragen, door twijfel, door gemis.
Het beste wat je dan kan overkomen is even stil te kunnen zijn. Niet te denken, maar gewoon te zitten. Gedachten laten komen en gedachten laten gaan. Gelaten beleven wat is. Even een worden met het ene, het onnoembare, met het Zijn. En dan weer merken dat woorden hoe dan ook te kort schieten. In het gebied voorbij ruimte en tijd is er geen taal meer, zijn er geen woorden nodig. Is er stilte, een stilte die alles zegt.